Eva: Zingen naar de glazen zee

Of schreeuwen.

Vanuit een café of bar met koffie in Amsterdam, ik ben aan het schrijven. Ik schrijf ontmoetingen die ik had toen ik liep door Nederland twee weken geleden, in monologen en dialogen en alles krijgt verband met elkaar. Het gaat weg van de werkelijkheid, de fictie is in zicht. De schrijver met schaar en pritstift. Vanaf nu zal ik het ook benadrukken dat het theater aan het worden is. De personages en wat ze zeggen hebben niet echt zo bestaan en zijn zoals ik wil dat ze zijn. Voor jullie, publiek.

JAC: Wat hadden die demonstranten dan voor ogen? Een samenleving in vrijheid? Gratis broodjes voor iedereen? Dat de overheid geld blijft geven aan kunstenaars en zogenaamde arbeidsongeschikten? Zitten ze daar te blowen van hun uitkering, ze kijken naar de sterren en zingen wat over dat wapens slecht zijn en wanneer er een compleet delirium is bereikt wil men het nog wel eens uit proberen te drukken door één penseelstreek op een vel papier te zetten. Hier, kunst, zeggen ze dan, waarna iemand het vanwege ecologische idealen als pleepapier mag hergebruiken.

De overheid. Wat doen ze eraan? 
Ze zijn bang en cirkelen er daarom eindeloos omheen. 
Al dat linkse gedraai van jullie. Spinnen zo dertig eindes aan betekenisloze verhalen, maken van al de dingen die hopeloos zijn, van RITUEEL SLACHTEN een punt. 
Dat is hetzelfde als alleen durven zeggen dat je van iemand houdt als diegene het niet kan horen omdat hij slaapt. 
Vroeg mijn moeder vroeger aan een vriendje van mij wat hij wilde eten, Dan zei hij ‘gewoon vlees’. En dan maakte mijn moeder gewoon vlees. Simpel. Straks loopt alles door elkaar. Straks ontwikkelt het zich en heten we allemaal Ali. Mijn oma zegt altijd: de liefde kent vele gezichten, maar straks niet meer. Kijk naar die Arabische lente. Ik wil er niets van hebben hoor.

... E: Jij hebt jezelf afgeschermd van de rest van de wereld. Jullie verhouden je tot elkaar, dus niet tot dat daarbuiten.
 Jij weet niet dat er mensen vechten voor vrijheid, die voor jou heel logisch is. Jij eet de democratie als een sausje over je tongfilet, 
De bouillabaisse democratie die zo vanzelfsprekend is. 
Ledrendieren knipperen in etalages voor wereldvrede en betere tijden, maar wel alleen tot 2 januari, dan wordt de wereldvrede weer opgeborgen tot volgend jaar. Terwijl het plein in brand staat. Weer staan de letteren in brand. Arabië smeult zoals het smeulde in de kelders van Berlijn. Misschien is het zo dat de intelligente dat kan inzien, dat de optimist daar iets positiefs van kan maken, dat de oprechte, zoals jij, daar iets aan kan doen. ...

Aan Teddy, in welke stad jij nu ook bent, hoe gaat het daar?

Liefs van de Velponkiningin.

Hoi, ik ben Teddy (May de Kock)

.

Ik ben het afgelopen jaar afgestudeerd aan de toneelschool in Arnhem en nu woon ik in Groningen (!) waar ik mij onder Station Noord verder mag ontwikkelen als... Oh help daar gaan we al de mist in. ik ga op 9 Januari beginnen bij de Citadel te spelen. Daar heb ik heel veel zin in! En nu ga ik proberen te verwoorden waar ik op dit moment mee 'bezig' ben (u mag zelf beslissen of dit een bezigheid is ja of nee)... Liefs Teddy

LieLatLaarLaarom-Land

Jan Stelma:

‘Zeg Teddy, dat klinkt allemaal heel-erg-leuk, al die personages en die drie duikplanken aan de muur en die duizend treintjes en honderden poppen en lichtgevende ballen, maar… Wat wil je nu precies vertellen? En… Waarom wil je dit eigenlijk maken?’

Teddy: ...

Lange Stilte

Teddy: Omdat…

Muziek: Coming Home - Röyksopp

In mijn hoofd is iedereen in de war. Ze mompelen dingen als;

Oh, nee! Ik heb hier mijn scriptie over geschreven, ik moet een weloverwogen, overtuigend antwoord geven op deze vrr… Oh, nee! Ik kan echt niet aankomen met ‘iets over ‘behoeftes’ en ‘drangen’... Oh, nee! Ik ben al een minuut stil. Oh, nee! Ik mag niet emotioneel worden. Ik ben ik paniek. Ik weet het niet! Aaaaaaah!

OKE! Het is een interessante vraag. Goeie vraag ook. Ik ga dit tot op de bodem uitzoeken. Ik wil natuurlijk ook dat het maken van een voorstelling een duidelijk doel (buiten mijn eigen ‘behoefte’) om heeft. Een goeie reden waarom ik dit wil delen met anderen. Heb ik echt iets te ZEGGEN, iets TOE TE VOEGEN aan onze samenleving? Mooie beelden zijn er genoeg. Mooi theater, slecht theater… het is er al ge-noeg. Maar waarom is MIJN theater daar een toevoeging aan? Wat is het dat ik breng, wat het theater in Nederland RIJKER maakt? Als je over dit soort dingen veel en intensief nadenkt en om je heen kijkt, bijvoorbeeld in de tram en je stelt je voor dat die mensen ’s avonds bij jou in de zaal zitten… dan moet je hard werken om de motivatie hoog te houden. Want die mensen die je misschien graag wilt aanspreken, komen waarschijnlijk niet opdagen bij je toneelstukje. Dus je moet iets ander vinden om de motivatie hoog te houden. En als het gelukt is de motivatie hoog te houden moet je erachter zien te komen wat je precies wilt met die motivatie. Dat betekend hard door blijven werken maar daarvoor moet je eerst nog leren hoe je precies ‘hard kunt werken’ en voor dat je dat kunt leren moet je ervoor zorgen dat je de middelen en de tijd en de ruimte hebt om überhaupt te kunnen leren hoe je hard moet werken. En toeval of geluk.. Tsja… Ik zou er maar niet op gaan zitten wachten… Terwijl ik hier na drie weken nog over aan het nadenken ben, merk ik dat ik op een dodelijke gedachtestroom zit. En ik mis school en ik word kwaad op mezelf omdat ik vind dat ik eigenlijk gewoon schijt moet hebben. Wat ben je ook voor flut maker als je niet weet wat je wilt. He? Maar ik wist toch wel wat ik wou? Oke. Stop met denken! Ik moet handelen! Bezig zijn. Zoals ik het ook op school deed. Doen, en daarna maar bekijken wat dat dan eventueel voor de samenleving betekend. Zoek eerst maar eens uit wat jij zelf wil. Ja. Goed. Wat ik zelf wil… Ja…

...

Oh mij god. Dat weet ik ook niet meer! Ik ben het kwijft!!! AAAAAAAAH! Raoul de Keyser (een Vlaamse schilder) zegt;

‘Het is bezig zijn, zeg ik heh... Je moet met iets bezig zijn dus ik ben toevallig bezig met schilderen. En toevallig ben ik aandachtig voor wat het toeval mij brengt. Wat je ook kunt zeggen is dat je moet leren geduldig zijn. Je moet het laten komen. Ook niet panikeren. Je mag rustig eens een vergissing begaan. Niet te veel vallen daarop. Misschien komt het een andere dag, of een week later, of een jaar later. Dan kunt je er toch iets mee doen. Dus ik zeg, geduldig zijn en aandacht voor de dingen die gebeuren terwijl je bezig bent.’

Raoul de Keyser is geboren in 1930. Wanner hij dit zegt is hij boven rond de tachtig.. Ik vraag me af of hij dit ook gezegd zou hebben op zijn 25e. Maar wat ik mooi aan zijn woorden en aan hem vind is dat hij dus zijn hele leven aan een heel bijzonder en uitgebreid ouvre heeft gewerkt en pas op latere leeftijd ‘doorbrak’ maar hij heeft altijd gedaan wat hij zelf wilde, hij heeft altijd vertrouwen gehad in hetgeen waar hij mee bezig was. Ik heb op dit gebied eigenlijk ook altijd veel vertrouwen in mijzelf gehad. Omdat ik toch ergens heel goed weet wat ik wil Maar omdat ik nu ineens totaal vrij ben. Alles mag doen wat ik wil met wie ik wil en waar ik wil, voelt die vrijheid ineens als een soort bodemloze put en vind ik ineens alles en tegelijkertijd niets de moeite waard om op in te zoemen. Sommige dingen weet ik heel goed van mezelf, ik werk graag samen met andere acteurs. Als ik een tekst vind en iemand regisseer weet ik van te voren precies wat ik wil zien. Dit is vaak grotesk, overdreven, met bepaalde stemmetjes en bewegingen. En een acteur moet eigenlijk de tekst als een ‘lied’ en de bewegingen als een ‘choreografie’ aanleren en die vervolgens eigen maken. Dat dat gebeurd, dat eigen maken, is essentieel. Het moet totaal beleefd worden, totaal geloofwaardig worden door alle ongeloofwaardigheid heen. Dit zijn dingen waar ik achter ben gekomen in de afgelopen jaren en die ik wil ontwikkelen en verder uitzoeken. Maar dit heeft allemaal niets met inhoud te maken. Wat ik wil vertellen en waarom? En aan wie? Wie is eigenlijk mijn doelgroep.

…

Houdt u van de film: The Wizard of Oz? Dan zit u denk ik in mijn doelgroep. Maar u moet ook wel een beetje houden van puzzelen en open eindes. En lichtgevende ballen… En cheesy Christmas songs en sprookjes! Hmm.. Zijn dat dezelfde mensen die een abonnement op de Efteling hebben? Ik hoop het zo… Dan heb ik heeeeel veel mensen in mijn doelgroep! … Dus, toen ik me na vier weken nog verder van antwoorden leek te bevinden dan ooit tevoren besloot ik maar iets te gaan doen en via die weg verder te zoeken naar het antwoord. Nu ben ik bezig (om maar met iets bezig te zijn) met een tekst van een kunstenaar genaamd Jonathan Meese. Iemand zegt: “Oh nee, weer een voorstelling over ‘Kunst’ of over de ‘kunstenaar’!” Dus ik raak weer lichtelijk in paniek omdat ik gelijk mee ga in die woorden. Inderdaad! Wat saai, een toneelvoorstelling over toneel. Kunst over kunst. Nee, da’s niks! Ik verander het woordje kunst wel in iets anders en dan gaat het ook over iets anders! HA HA! Zo werkt het natuurlijk helemaal niet… Dat weet ik ook wel! Jonathan Meese maakt kunst voor de kunst. Maar ondertussen heeft hij het over oorlog en hakenkruizen die eigenlijk neutraal zijn en over hoe mensen verslaafd zijn aan het realisme. En hij heeft de ‘kunst’ aangegrepen om o.a die onderwerpen aan te snijden. Hij heeft dus een aantal onderwerpen waar hij kunst voor de kunst voor maakt. Maar toch denk ik ook dat het hoofdonderwerp kunst is en blijft. Wat zijn mijn onderwerpen? Wat wil ik nu precies met die tekst. Wat betekend die tekst voor mij. Als het de inhoud is, dus de hoofdbron voor het maken van een voorstelling, wat betekend dat dan voor het publiek. Wat geef ik hen daarmee? Stel, ik doe gewoon alles waar ik zin in heb: ik creëer een soort clownsuikerspin meisje met roze haar met een fantastisch vloekend jurkje aan die zegt: ‘Hihi, ach jaaaaa… Ik ben een speelkind. En ik doe wat er gedaan moet worden. Er zijn hier geen regels, er is hier geen talent, er is hier geen ervaring. Alles hier is speelgoed. Speel daarmee.!’ En vervolgens doet dat meisje met twee precies dezelfde meisjes dansjes en tekstjes, puur vanuit de regel dat alles kan zolang je maar speelt. Wat zeg ik dan?

Kijk mij, ik ben vrij? Laten we allemaal voor altijd spelen? Neem het leven niet te serieus? Neem kunst niet te serieus? (In Godsnaam!) Kunst is grenzeloos? (En het is nog maar de vraag of iemand een van deze dingen er überhaupt uit haalt..)

En als ik dan heel veel speel, dans en zing zonder consequenties en uiteindelijk verdrink in de vrijheid en verloren, leeg en eenzaam achter blijf op het toneel. Wat zeg ik dan…

Een wereld waarin iedereen alles altijd kan doen, loopt uit op niks? Als we alles mogen, doen en kunnen is er geen inhoud meer, of alles is inhoud? Totale vrijheid is prachtig maar je levert er veel voor in, en dat is het (niet? wel?) waard? (En dan is het nog maar zeer de vraag of iemand een van deze dingen er überhaupt uit haalt..)

Ik wil niet dat het alleen over kunst gaat. Het mag er zeker ook over gaan, stiekem, maar het moet dan symbool staan voor iets anders… Of… Oh mijn God! Dit is toch rampzalig? Ik heb de vervelende gewoonte nooit echt een keuze te maken, alle kanten van alles zo’n beetje te bekijken en ondertussen wel heel zwart wit te denken. In mijn hele leven heb ik eigenlijk altijd ALLES gedaan. Ik koos het een maar deed ook het ander en als iemand mij iets vraagt hoor ik mezelf vaak dingen antwoorden als: ‘

Ja, dat is wel zo. Inderdaad! Maar… het is natuurlijk ook weer niet zo, begrijp je?’ …

Nee ik wil geen moraal aan iemand opdringen. Ik wil een (toch wel…) mooi verhaal vertellen waar iedereen iets mee kan. Maar dat verhaal moet zo in elkaar zitten dat het keer op keer verrast en onvoorspelbaar is en alles altijd mogelijk is. Oke. Het is me duidelijk. Zeker na het vertrek van Roland (mijn Jonathan Meese). Ik kan niet verder werken tot ik weet WAT ik wil maken. De WAAROM is een tweede maar als ik en niet weet wat en niet waarom, waar ben ik dan helemaal mee bezig? Ik sloeg net uit pure wanhoop maar weer eens een random boek open uit Bob z’n kast. Deze keer is ‘Het Gangstermeisje’ van Remco Campert de gelukkige. Allen: Gefeliciteerd ‘Gangstermeisje’ van Remco Campert… … En ik lees het volgende:

‘Voor het eerst in zijn leven weet Wessel niet hoe een verhaal te vertellen. Misschien is er geen verhaal en is er nooit een verhaal geweest, denkt hij, terwijl hij boven zijn roze yoghurt twee suikerklontjes tegen elkaar fijnwrijft; want wie alleen is moet om zijn gezondheid denken en dat doet hij soms. Misschien heb ik me altijd vergist, al die keren dat ik dacht een verhaal te vertellen, een uit de duizenden verhalen die ik nog wil vertellen.’

Volgende pagina:

‘Misschien is het verhaal de mist, die elke ochtend de baai vult, zodat je de zee niet ziet en ook niet de bergen. Misschien is dat verhaal de mist. Aan het einde van de ochtend trekt de mist op en wordt de wereld verhaalloos. Voor een scherpe speurneus zal er wel een verhaal te vinden zijn, maar Wessel schijnt de reukzin verloren te hebben.’

Wat een toeval! Ik moet ook heel erg aan mijn gezondheid denken!!! Wat een toeval... Dit kan bijna niet meer. Dit is bijna net zo toevallig als dat ik gister drie keer tegen een Roodkapje (daar ben ik een bewerking voor aan het schrijven) ben opgelopen. God. Hij bestaat. En hij wil me iets duidelijk maken. …

Ik stop even. Voordat ik nu in een vreemd gebied tussen fictie en realiteit belandt (Oeh, dat is ook een mooi thema..)

… Wat wil ik vertellen. Wat, wat, wat wil ik toch vertellen… Ik wil het helemaal niet weten. Nee, ik wil het wel weten. Ik wil het zoeken en het uiteindelijk ook vinden. Maar ik wil het van te voren niet weten! Ik pak het voorbeeld erbij van Picasso. Hij begint dus te schilderen, en er ontstaat een prachtige haan, zonder dat hij van te voren wist dat hij een haan zou gaan schilderen. Oke. Oke. Ik ben natuurlijk Picasso niet. Maar… Even terug kijken. Ik pakte dus die monoloog van Jonathan Meese, greep dat ene liedje erbij en kreeg een beeld erbij en toen ging ik eraan werken met Roland en ik zag een personage ontstaan die ik wilde. Ik vroeg hem precies te toen wat ik wilde. Het te herhalen. Maar toen kreeg Roland het niet meer voor elkaar, hij wilde het zelf voelen en dat gebeurde niet, hij verloor zijn vertrouwen in dat het hele ding nog iets ging opleveren en vertrok. Hij begreep niet wat ik ermee wilde vertellen en … ja ik wilde daar dus achter komen door met hem eraan te werken. Dit betekend dat Roland (mijn verf die geen verf is maar een mens) zich niet prettig voelde in mijn werkwijze.

Ik werk nu eenmaal niet in mijn eentje met materiaal maar met mensen. Mensen die weg kunnen lopen. Verf loopt niet weg als er geen haan dreigt te verschijnen.

Ach wat. Het is allemaal voor de kat. Het is zondag en Nina is jarig. Ze wordt 25 jaar en heeft het erover dat we al oud worden! Ik moet dus het perfecte cadeautje gaan zoeken wat haar de jeugd terug gaat geven. Want we zijn nog jong en daar moet Nina aan herinnerd worden. Dan als afsluiting van iets wat nog niet afgesloten is, een tekstje die mij aanspreekt over waar ik het over probeer te hebben… Waarschijnlijk leest niemand dit of zijn de meesten al lang afgehaakt door de ‘lengte’ van dit monsterlijke schrijfsel maar ik voeg het er gewoon bij! Uit het boek 10 jaar Abbatoir.

Waar Abbatoir (Ferme, een Vlaams theater gezelschap) mee bezig is? In de eerste plaats een relevante inhoud communiceren door middel van een zoektocht naar een democratie van theatrale middelen, me dunkt. Een gelijkschakelen van beeld, geluid, spel, licht, scenografie. Thema’s van nu en de toekomst vormelijk verwerken zonder onderscheid in genre, of high of low culture. Theater als dinosaurisch medium opnieuw proberen open te breken en onderzoeken hoe je een gelaagdheid op verschillende manieren kan ensceneren. Onderzoeken hoe je een eeuwenoud vocabularium van kunstgeschiedenis, beeldcultuur en filmhistorie naar theater kan transporteren en misbruiken. Nooit zijn ze bezig met abstractie, wel met het zoeken naar vorm – waarbij inhoud noodzakelijk is, want in een tekstloos stuk dat bestaat uit deconstructie en ritualiteit wordt de vorm natuurlijk de inhoud.

Het zijn de instincten die drijven tot het maken van een goede voorstelling. Het uitleggen van een voorstelling gaat nooit (dat kan niemand); je kan er alleen wat omheen praten. De mannekes van het vleesfabriek weten wat ze willen maken, maar vaak niet hoe, en gaan met een instinkt aan het werk op de vloer. Meestal staan ze als compleet vreemden aan te kijken tegen wat ze die week weer gemaakt hebben. Vervolgens is er de herinnering aan wat de betrachting was en kneden ze alles naar die ene essentie toe. Je kan alleen het mysterie van de realiteit omvatten, me dunkt, door zo weinig mogelijk te weten en je eerder te laten drijven door passie.

Groetjes, Teddy.

Open open

Een man vond op een stuk land wat hij van de boer had gekocht een schat. Hij ging naar de boer toe en zei tegen hem 'ik heb een schat gevonden op het land wat ik van je heb gekocht. Maar ik kocht het land en niet de schat dus is hij niet van mij.' Waarop de boer zei 'Ik heb je het land verkocht, dus ook de schat die je erop hebt gevonden.'

Ze komen er niet uit en gaan naar de Koning toe zodat hij een beslissing kan maken. Maar als ze eenmaal bij de koning aan zijn gekomen is de tijd veranderd en zegt de man 'Ik heb zijn land gekocht dus heb ik ook recht op de schat die ik erop vond.' Waarna de boer zegt 'Ik heb de man het land verkocht, maar niet de schat. Dus de schat behoort mij toe.' Hoe de tijd kan veranderen. Volgens sommingen komt het door de stand van de sterren. Volgens anderen door wat zij met macht zeggen en hun luisteraars opleggen. Dat is het soort verschuiving wat nu plaats vindt, zo gaan we richting 2012, zei Ina tegen mij.

Ik kijk naar de mensen op Amsterdam centraal station. Ik zie de vraag of deze lijven die voorbij lopen echt hulzen zijn waar onze ziel even gebruik van maakt. Al die bedrijvigheid van die lijven. Het lopen en haasten, make-up kijken in de spiegelruiten. Een vrouw kijkt zichzelf aan, kijkt naar de lijnen in haar gezicht. De trek van een mondhoek, een blik, waarbij iemand zichelf even herkent en niet het uiterlijk ziet wat eroverheen zit. Hoe de ziel dan naar buiten sijpelt door lijnen in wangen, wenkbrauwen, iemands buik. En als iemand een appelflap koopt bij een kiosk, kan het zo zijn dat er een ander mens komt die simpelweg een koffie besteld en dat opeens twee buiken voelen dat er iemand naast hem is komen te staan waarvan het onbegrijpelijk en overgevelijk zou zijn als je weer afscheid van elkaar zou nemen. Om elkaar nooit meer te zien. Als je een appelflap eet en iemand een dekseltje op de koffie doet en je elkaar aankijkt, dan kan het niet anders zijn dan dat die twee zielen elkaar hebben gevonden. Elkaar herkennen, elkaar misschien wel terugvinden. De omtrek van iemands bovenlip of diens hals, daar liggen de stukjes binnenkant aan de buitenkant, als gecraqueleerd suiker op de buitenkant van gedroogde vijgen.

Als de wereld nou uit deeltjes bestaat, verbinden op dat moment terwijl je een appelflap eet of suiker in je koffie doet deeltjes zich met elkaar. Van jou blijven voor altijd een paar deeltjes bij een ander liggen en niet gewenst of bedoelt in een brief of een paar cd's die je altijd nog moest ophalen maar waarvan je dacht laat ook maar ik hoop dat de ander er nog eens naar luisterd en ik wil ze ook niet terug. Nee, onbewust. En als we nou al veel vaker hebben bestaan, als die ziel in levens hiervoor al vanalles is geweest en heeft gedaan, heeft hij deze ziel misschien al wel eens ontmoet. Dat het het terugvinden is omdat je letterlijk iemand terug vindt. Iemand die al eens deeltjes in jouw ziel heeft achtergelaten. Het is een grote zielsroulette, een tijdsreizende estafette.

En nu alle deeltjes verbinden en tot een voorstelling maken.

Retrouver

Ik ben terug in Groningen. Nu heb ik mijn reis gemaakt. Ik heb 150 kilometer gelopen door weilanden en polders en gepraat met goddelozen, godsdragers, geldwolven, wormen, vissers, boerenzonen, mannen en vrouwen. Sommigen gelukkig en sommigen ook eenzaam. Sommigen nemen dan een hond. Sommigen lezen de telegraaf, anderen het AD en soms lezen mensen helemaal geen krant. Ik kocht de eerste week zowel de telegraaf als de volkrant, soms het NRC om deze twee kranten te vergelijken. Maar om eerlijk te zijn begrijp ik de berichtgeving in de telegraaf helemaal niet zo goed. De koppen zijn schreeuwerig en de informatie is voor mij niet helemaal helder waardoor er wel een alarm bel gaat rinkelen maar ik niet precies weet waarvoor ik bang ben. Ik heb het ook niet zo lang volgehouden, natuurlijk went het en lees je het makkelijker. Of niet, misschien zijn die koppen voldoende. Ik heb geen onderzoek gedaan naar kranten, dus ik ben op dit gebied niet veel wijzer geworden. Maar ik weet wel dat ik vaak met mensen praatte die spraken zoals hun nieuwsbron. Mensen zijn bang voor de komende tijden, bang voor de crisis, bang voor hun eigen bestaan. Het gaat voor het gevoel dan over primaire levensbehoeftes, en dat maakt ons egocentrisch.

Gister was ik nog in het Sidhadorp, onder Lelystad. De hele dag heb ik thee gedronken en gepraat met twee bijzondere mensen, TMers en de één heler en helderziende, de ander een filosoof. Ik was de hele middag bij Ina en we hadden het over spiritualiteit, rust vinden, openstaan en geluk. We repareerden een lamp in haar kamer, ze deed voor hoe ze op bezoek in Duitsland bij een Guru mensen had zien dansen met stokken. Waarbij Ina een plastic dweil en de stok ervan gebruikte. Ik had het er met Ina over dat het gek is dat ik vaak uitgerekend die mensen aansprak op mijn tocht die iets met spiritualiteit hadden, of een eigen zoektocht naar het verhevene hadden. Zoals die middag op Lelystad centraal waar ik een jongen, Remy, vroeg wat zijn lievelingsmuziek was. Hij kwam uit Suriname maar de muziek was, hoorde ik thuis, oosterse spirituele muziek. Een soort gebedszang. Remy vertelde me dat hij aura's ziet en weet dat er energieën zijn die wij doorgeven en ontvangen. Ik vroeg Ina of dat iets over mij zegt. Of ik misschien ook ergens spiritueel ben. Maar daarover, en over zoveel andere dingen lachte ze zo vrolijk en zei 'Ach ja!'. Ik zag gistermiddag hoe het is als je je ego achterwegen kan laten. Hoe verheffend licht alles dan wordt. We gingen nog bij iemand langs, de filosoof, en praatten daar tussen stapels met Fransen waar hij mee bezig is, over mijn zoektocht. Waar ik mee op weg ging, wat ik zocht en of het verandert was onderweg. Ik vertelde over het moment vlak voordat ik langs de joodse begraafplaats liep, hoe helder en simpel alles toen was. En vooral, dat het gewoon wás. Dat alle bedoeling weg was, dat het landschap slechts het landschap was en ik slechts een lopend organisme daarin. Ik had het wel ervaren als een soort meditatie. De filosoof zegt dat dat transcendent is, en vindt het mooi. Net als Ina. We hadden het daarvoor over de tijd waarin we leven, de politieke verschuiving naar rechts en waar of hoe de denkers en kunstenaars daar tegenover staan. De filosoof had het over Freud. Een baby is een pure narcist en denkt in eerste instantie dat de tiet bij hem hoort. Er is geen aangeboren karakter, nog empathie bij mensen. Ik vind dit zelf altijd een zeer trieste gedachte en ik word dan ook altijd diep treurig van Freud. Ik zeg dat ik wel geloof in aangeboren empathie. De filosoof was zelf geen absolute Freud aanhanger, daar waar hij ook mediteert en als de ziel reïncarneert en enkel even gebruik maakt van dit lichaam, hoe kan een baby dan nog geen karakter hebben als hij net geboren is. Ik had het over theater en mijn wil en overtuiging dat iedereen moet blijven maken wat uit zijn authenticiteit voortkomt. We hadden het over de wens om je uit te drukken, De Fransman die hij bestudeerde heeft het in zijn werk over retrouver. Hetgeen wat je voelt als je een mooi boek leest, een mooi stuk ziet. Altijd als je iets moois ziet voelt het bekend. Je denkt nooit 'wat mooi, en ik (her)ken het absoluut niet'. Dat is retrouver, het terug vinden. En aldus Freud, de borst. Dat is dus het verhevene. Dat is waar de filosoof, Ina, de Fransen en ik, waar we het allemaal over hebben. Steeds weer. Hij leest Ina en mij tal van gedichten voor uit een dik verzamelalbum van Gerrit Achterberg, die allemaal hierover gaan. Totdat we moe zijn en afscheid nemen.

Nu ga ik alles overdenken en schrijven over de afgelopen weken. Ook ga ik veel dingen lezen en luisteren die ik ben tegengekomen. Veel, het zit vol in mijn hoofd maar het is een goed feest met lekkere wijn en mooie muziek. Waar lachen, goed slapen en dansen bij horen. Ik schrijf snel een vervolg. Misschien wel over les in transcendent mediteren.

Urk II

Voor Jacob.

We hebben elkaar niet in beleefdheid ontmoet. Er was geen sprake van wederzijdse interesse. Ik liep zaterdagavond binnen bij jullie in een café op Urk en bestelde een biertje. Ik wilde het niet graag toegeven, maar ik heb mijn route inderdaad zo uitgestippeld om op zondagochtend op Urk naar een kerkdienst te kunnen gaan. Je nam me dat kwalijk en zette me neer bij alle schrijvers van de kranten en tijdschriften die hier op zaterdagavond komen om het nachtleven van Urk en vervolgens de zwarte kousengemeenschap op zondagochtend te veroordelen. Jij zei ‘ga dan niet alleen naar de zwarte kousen gemeenschap maar ga ook wel naar andere kerken. En schrijf daar ook over.’ Uitleggen dat het mij niet om de zwartekousengemeenschap ging was lastig in een druk café waar jullie mij bovendien wantrouwden.

‘Wij gaan hier uit op zaterdagavond, en je ziet hier wel eens een knokpartijtje en soms zie je iemand met zulke doppen over straat lopen. En dan schrijven ze hoe we de volgende ochtend allemaal weer in de kerk zitten. Ik wil niet dat Urk zo negatief in de media komt, dus je mag met me praten als je het wel objectief probeert te beoordelen.’

Ik heb je niet meegemaakt tot aan sluitingstijd want jouw voetbalclub had die avond een uitje. Maar ons gesprek van een uur bleef me bij en maakte het moeilijk om erover te schrijven. Jouw vrienden moesten steeds om me lachen als ze vroegen ‘wil je nog een pepernootje?’ En ik bedankte. Want na één pepernoot was ik natuurlijk meteen bedacht op het feit dat er MDMA in de pepernoten zou zitten. Daarom lachten jullie natuurlijk zo hard. Ik ben eerder blij als het wél speednoten waren, dan niet. Waarschijnlijk het laatste en lachten jullie alleen om mijn tuttigheid. Jullie vonden mij een verwende linkse kunstenaar en ik ben verwend en een kunstenaar. Maar Jacob, alles waar ik me aan erger, alles waarin ik verzand als kunstenaar, maar ook wat de mensen in mijn ogen niet goed doen. Het klakkeloos overnemen van de beeldvorming. Dat is letterlijk waar ik van wegloop. Ik blijk voor jullie een voorbeeld van een verwende gesubsidierde kunstenaar wie het niet kan schelen of ze gewenst is maar om het belang van kunst haar neus in jullie zaken komt steken. Dat is jullie vooroordeel. Het lukte me niet om dat duidelijk te maken. En daar ben ik achteraf boos over. De eerste versie van deze brief shreef ik om half twaalf die avond en was een spijtbetuiging op mijn blote knieeën. Ik voelde me schuldig. Nutteloos als kunstenaar. Maar ik heb bijna alle sorry's eruit gehaald. Als jij wil dat mensen los van de beeldvorming denken en écht met elkaar praten, dan moet jij je ook zo opstellen tegenover anderen. Dan zou je gemerkt hebben dat ik iets probeer. Iets wat, los van de vorm waarin ik het probeer, van belang is.

Om lopend door Nederland te gaan is mijn keuze. Natuurlijk hoeft dat niet en kan je ook gewoon met de auto naar een plek toerijden. Het gaat mij erom dat lopen iets met je doet, met je besef van tijd en van de nietigheid van ons micro wormen bestaan. Ik zou het je wel graag nog eens uit willen leggen en je het liefste mee willen nemen. Dan lopen we vanuit Urk twintig kilometer en praten we verder. Ik ga je nog opzoeken om het je alsnog te vragen. Dat is een ondoordachte fantastie. Weet je wat het is? Lopen is eigenlijk een soort meditatie waardoor je in een bepaalde concentratie komt. Misschien dat die concentratie niet ver af ligt van hoe de concentratie is in de kerk op zondagochtend. Iets wat jij als positief omschrijft.

Jij had het over hoe fijn je de hechte gemeenschap vindt. ‘Ik was vorige week niet bij mijn Oma en dan vraagt mijn moeder “waarom was je niet bij oma?”. Of als ik niet in de kerk was vraagt mijn buurman “hee, Jakob, waarom was je niet in de kerk?” en ik vind dat mooi.’ Op Urk gaat het slecht met de visvaart, zeg je. De Urkse visserij heeft het moeilijk en dat doet het ook niet goed voor het dorp. Ik zei tegen je dat het in de kunst eigenlijk ook zo is. Het was niet echt een vergelijking zag ik aan je. En dat is omdat jij kunstenaarschap niet als een vak ziet. Ik heb vier jaar lang op school gezeten om een ambacht te leren. Het klinkt tegenover jouw vissersleven als een belachelijke school en misschien heb je gelijk dat het te luxe en te links is voor deze tijd. Maar je zei wel tegen me dat je graag en veel naar muziek luisterd. Dat Nederland haar kunst zeker moet behouden, maar dat hoe het gaat in Nederland met de kunst buiten proportioneel is. Ik probeerde ‘maar dat is toch veel minder geworden met het nieuwe beleid van deze regering?’ Nogsteeds vond je dat belachelijk. Jacob, als ik met jou praat kan ik me haast niet verdedigen. Maar als je alle subsidies weghaalt houdt je op het gebied van muziek alleen maar the Voice of Holland over. Dit kan grandioos amusement zijn en spetterend klinken, maar deze mensen kunnen zo zingen omdat ze helden en voorbeelden hebben die jarenlang hard hebben gewerkt of zijn opgeleid als muzikant. Het komt ergens anders vandaan dan van RTL, kunst. Het proces van het maken van kunst is een lang proces met veel zoeken. Kunst ontstaat niet op de stip van een talentenshow. Misschien is dat moeilijk voor te stellen, maar dat is iets wat ik nooit geloof. Een kunstwerk maken lijkt eigenlijk veel op het leven zelf. Zoeken, keuzes maken, verkeerde keuzes maken, twijfelen, doorgaan, opnieuw beginnen.

Misschien voel ik me ook wel aangevallen omdat jullie God hebben, die voor jullie nooit verandert. Mijn kunst is echter gebaseerd op nuance en twijfels. Iets wat constant wankelt en verandert.

Ik vind het geen schande dat jullie ’s nachts feesten. Ik heb het niet meegemaakt maar ik ken die nachten. Echter, ik zat zondagochtend bij jullie in de kerk en daar waren een paar jongens die zo te zien niet zoveel geslapen hadden en die zitten er dan wel. Dat vind ik prachtig. Een redding voor de mensen! Dat jullie een doel en een richting hebben en samen komen op zondag om met elkaar te bidden. Het gebed wordt uitgesproken voor mensen uit de gemeenschap die door ziekte genoodzaakt zijn om thuis te blijven en via de radio meeluisteren. Waanzinnig. En Jacob, misschien niet goed om als goddeloze te zeggen, Maar leef en ga, en beken daarna je zonden, zo je wil. Wat maakt het uit wat iemand erover schrijft. Ik heb het zelf gezien, jullie zijn prachtig en jullie leven!

‘Ben je getrouwd, verloofd, verkering, een man? Wie is je man? Die heb je?’ Natuurlijk, shit. Ik zeg maar ja, omdat er vijf gasten om mij heen zitten en ik me niet echt op mijn gemak voel.

‘Ben je zelfstandig?’ vraag je. Ik ben benieuwd naar wat je bedoelt. Zelfstandig in de zin van dat ik het red in het leven, nou je ziet het. Met moeite haal ik het net. ‘Dat als jullie straks kinderen krijgen, wil jij dan minder gaan werken, twee dagen of wil je door en door, om carriere te maken?’ Ik lach hard. ‘Dat is niet echt aan de orde. Kijk, wij zijn dan allebei kunstenaars' En weer lachten jullie allemaal, ‘en als één iemand zou stoppen met werken, krijg je het helemaal niet voor elkaar.' ‘Goed, stel, dat jouw vriend 1000 in de maand verdient.’ 1000, dat is wel treurig Jacob. ‘Goed. 1500. Dat kan dus niet. Kijk. Je moet wel voor je gezin kunnen zorgen.’ Toen zei ik ‘Al zou het wel kunnen. Ik kan niet stoppen met werken, ik maak geen carriere om geld te verdienen. Wij werken omdat we iets moeten maken, iets vorm moeten geven. Kunst moeten maken. Wij kunnen niet stoppen voordat we Het vorm gegeven hebben, en dat zal nooit gebeuren. Dus moeten we verder werken.’ Jacob sorry, ik zit er verschrikkelijk links omheen te lullen. En te liegen want dit was niet de waarheid wat betreft een vaste relatie. Dat is ingewikkelder, maar mijn angst was dat jullie de goddeloze zonder relatie zouden veroordelen. Of geen nee meer zouden dulden als jullie me mee vroegen naar jullie voetbalfuif. Je zei toen ‘ja dat is ook carriere maken’ omdat je niet wist wat je hier op moest antwoorden. Maar dat is wel waar het om gaat. Ik wil absoluut mijn gelijk niet halen, Maar we zitten misschien niet zo ver van elkaar af, jij en ik. Soms zou ik het liefste ander werk doen. Strijken in een wasserette of misschien wel helemaal niet werken. Want bij mij komt ook echt de wens om een kind op te tillen en te voelen dat het bij mij hoort. Hoe mooi is het als je zo een leven kan leiden dat je daarvoor leeft en geen drang hebt om onmogelijke vragen te beantwoorden. Ik zou het heerlijk vinden, maar even onvoorstelbaar want ik ben nu eenmaal een kunstenaar. Ik moet.

Toen jullie weggingen met de jongens heb ik nog wat handen geschud. Iemand van jullie vroeg me waar ik dan nu sliep. Ik zei hotel de Kaap. Weer gelach. ‘Ah, vrijgezellen! Nou, pas maar op, met die vriend van je. Doe de deur maar op slot want anders komen ze binnen.’ Natuurlijk, ik ben naar huis gegaan, heb de deur op slot gedraaid, mijn computer aangezet en ben dit gaan schrijven. Helemaal volgens plan, en naar verwachting. Ik ga morgen langs verschillende kerken lopen. Ik schrijf er vast weer over, Een stuk wat gaat over jullie, over de wereld en ook over mijzelf. Dat doe ik allemaal uit noodzaak om hiermee bij mensen iets aan te kunnen wakkeren. Zodat mensen inademen, naar buiten gaan en de wereld zien zoals God die heeft geschapen, of misschien zoals de oerknal hem heeft gemaakt en zien hoe Mooi die is. Waarbij ik eerlijk wil zijn en niet kan ontkennen dat het feit dat je een kunstenaar bent ook wel is omdat je ergens een narcist bent. Ik schrijf voor de wereld maar ook voor mezelf. Ik verrijk mezelf met de gedachte dat de zee en de huizen hier in Urk en het feit dat jullie 38 kerken hebben staan waanzinnig mooi is. Maar het doel van dat narcisme is wel dat straks als dit theater wordt, het ook andere mensen behalve mijzelf verrijkt.

Je zit in mijn hart, Jacob. Ik wens je al het goede, alle liefs, Ik heb een uur lang naar je mooie, verontwaardigde en goeie hoofd zitten kijken. Ik vind jullie prachtig met je oorbellen. Je zei dat Urkers goeie genen hebben, ik heb gezien dat het waar is.

Je had geregeld dat ik maandag mee mocht op een boot, dat heb ik niet gedaan. Ik moest namelijk weer verder voor mijn werk. Ik vond dat spijtig, maar ik heb wel aan Willem gezegd dat ik niets negatiefs ga schrijven over Urk. Ik zal iedereen die ik ooit negatief over Urk hoor spreken tegenspreken en over jou vertellen.

Grote groet,

Eva van Manen

Grace

De wereld is een grote draaiende bol. Dat is iets wat waar is, totdat het tegendeel wordt bewezen.

Ik ben in Lelystad waar ik heel diep heb geslapen onder de koepel van vrede in Sidhadorp.

Ik liep gister door de polder van Swifterbant naar Lelystad en het was zo mooi. Ik liep over een rotonde die wat hoger lag en daar spreidde zich het uigestrekte drooggepompte kleiland voor mij uit. De zon brak door de grijze wolken boven de windmolens die de lampen van de huiskamers en keukens van de mensen aandraaien. De grondontwerpers bedachten dat er nieuw land moest zijn, en ze maakten nieuw land. De Goden schijnen ons uit klei te hebben gebakken, maar de Hollanders veranderden de zee in klei. De Hollanders zijn altijd een trots volk geweest en hier bovenop een dijk begrijp ik dat wel. Onder de windmolens grazen schapen en er vliegen tegelijkertijd vijf soorten vogels op. Dan is het opeens weer zo otzettend mooi, dit land. Ik luister Bob Dylan en loop licht door een greppel met modder en gras plakkaten.

Toen kwam ik een onderzoeker tegen, wie zijn lunch wandeling maakte. We luisterden Erbarme Dich uit de Matheus Passion en keken naar de zon op de polder. Een vrijwilliger, Ben (80) van de kinderboerderij in Swifterbant vertelde mij dat het moeilijk is, in de dorpen in de polder. De bevolkingsaantallen groeien niet. Winkelpanden staan leeg en je merkt toch dat de lager opgeleiden hier komen omdat de huur niet hoog is. Swifterbant maakte op mij geen gezellige indruk. En dan sta ik tien kilometer verder opeens hier. De hemel schijnt een winters licht over deze kleigrond. Twee mensen staan de Matheus Passion te luisteren, één glundert en zegt dat hij in dertig jaar nog nooit zoiets heeft meegemaakt. Hij loop stralend weg en verdwijnt als rozijn op de dieptelijn naar zijn laboratoriumtafel. De heer God is voor mij nogsteeds niet iets aannemelijks, maar vandaag was wel een dag vol gratie en, ja, Hoop. Ook bij de mensen in Sidhadorp waar ik nu ben. Ik at in het vegetarische restaurant en praatte met Willem, een saxofonist wie drie dagen per week in Sidhadorp woont. Hij vond me moedig en vond mijn zoektocht mooi. De appeltaart was waanzinig lekker. Eindelijk warme broodjes, warme glimlachen en in de knikjes op straat ligt weer iets wat ik al dagen lang niet heb gezien. Gratie.

http://www.youtube.com/watch?v=0WLedpz9a40

Het lage land

Ik loop door Swifterbant, De lage polder.

Al de vrouwen die ik aanspreek willen niet praten. Dat zijn er vijf. De man van de plantsoendienst kijkt me niet aan. Ik loop naar binnen bij het buurthuis maar hier is niemand, Op een meisje aan de bar na die daar alleen zit en een roerstaafje tegen haar eigen gezicht aanslaat. Ze zegt dat ze niet naar school hoeft omdat ze ziek is, wiebelt met haar beentjes en vraagt me 'hoe heet jij?'. Ze heet zelf Annieka, maar eigenlijk angeliqua Madelon. 'au!' zegt ze weer als het roerstaafje in haar gezicht komt.

Ik koop een krant en loop tegen vier luidruchtige twaalfjarigen aan. 'mag ik je krant hebben?' vraagt de leider. 'nee, want ik heb hem zelf nog niet gelezen.' 'heeft u een klein bruin jongetje gezien?' nee. 'met een pistool?' nee, zeg ik. 'want wij zoeken hem.' Zegt de leider van de witte wormen uit Swifterbant. 'waar komt hij dan vandaan dat hij bruin is?' 'hij is eigenlijk niet bruin maar zwart.' zegt een polder meid met roze jack. 'HIJ IS IN DE WCPOT GEVALLEN!' Roept een dunne worm met een gel kuif die waarschijnlijk hetzelfde model heeft als papa die in Kunduz zit maar wel erg veel aan zijn wormenvormigen thuis denkt. Zd lachen hard en roepen de mazzel en fietsen weg.

De vrouw bij wie ik slaap heeft een klein bibberend klefbeffertje, Fiffie. Hij snuffelt aan mijn tas en staat dan besluiteloos bibberend op het linolium. Ik ga een decor maken van gipsen of kalken leeuwen, die in voortuinen staan. Ik zag er onderweg één met een handschoen op zijn hoofd, foto volgt als ik op internet kan met computer. Ik ben het bijna zat in Nederland, morgen nog naar Lelystad langs bij de mediterenden in Sidhadorp dus eigenlijk morgen weer een beetje thuiS. Ariba, Nederland..

Blaffende blueszanger en Halleluja Amen

Gegroet, Ik ben niet verdwenen van de aardbodem, niet ontvoerd maar zat in Urk zonder internet. Niet op mijn laptop en niet op mijn telefoon. Nu zit ik in Swifterbant op een bankje, Zuidelijker in de Polder met mijn iPhone. Ik was vrijdag in Zwolle. Een biertje gedronken met dronken pubers op vrijdagmiddag Happy Hour, Drie cafes naast elkaar met dranghekken waar achter gerookt wordt. Ik liep het museum in en daar was een tentoonstelling over Nieuw Licht, Kunstenaars die onder erbamelijke omstandigheden zichzelf neerzetten en portretteren in de natuur. Of het werk van een man die de hertjes filmde die tegenwoordig in de sneeuw ronddartelen op het terrein van Auschwitz. Er gingen ook collages over Hitler die graag zijn soldaten vergeleek met de natuur. Mannen als statige, sterke bomen. Ik praatte met mensen en vroeg of ze het voldoende vonden, Een zelfportret in de sneeuw als kunst. Het antwoord was nee, Maar het was misschien niet de kunst die niet voldoende was maar de bezoekers die het af lieten weten. Luid pratend liet een vrouw haar kind schreeuwend rondrennen. De jongen van een jaar of vijf rende en rende. Na een tijd hurkte ik bij hem neer en zei: Weet je dat we in een museum zijn? Nee, zei de jongen. Er hangen hier allemaal plaatjes, foto's aan de muren, 'nee niet waar' zegt hij. 'jawel, daar. Zie je? Daar kijken wij dan naar en zijn een beetje stil. Hoe leg je dat uit aan een jongen van vijf. Zijn moeder schreeuwt naar haar vriendin, Of ze nog even beneden zullen kijken of dat ze koffie gaan drinken. 'ik wacht beneden in de gang. IK WACHT BENEDEN IN DE GANG' Dan kijkt ze mij sloom maar niet vriendelijk aan. Vrijdagavond nog een avond met ouwe Zwolse rockers naar De Shaggy Dogs staan luisteren in een kroeg. Een Franse bluesband mét blaffende zanger. We hadden het over muziek, De zanger had een goeie act en een goed pak. De volgende morgen naar Urk gegaan, Maar mijn vingers zijn nu zo koud van buiten op een iPhone dit tikken dat ik daar later meer over schrijf. Urk verdient het om mooi neergeschreven te worden, Het wordt het lezen waard. Groeten uit de polder Eva

11:44

Coevorden had nog één joodse inwoonster, maar dat is ook lang geleden zegt de jongen in de stationsrestauratie. Nu is de synagoge een muziekschool.

Of ik zelf joods ben, dat ik er ernaar vraag. En of ik ooit in Auswitz ben geweest. Nee en tot mijn schaamte nee. Hij is wel in Auswitz geweest. Dat daar Duitsers rondliepen vond hij ongepast. Waarom? Door die taal, door hoe ze zich gedroegen. Maar je kunt toch niet deze of alle Duitsers blijven beschuldigen van iets wat hun voorouders hebben gedaan? Nou.. zegt hij, ik heb sowieso moeite met Duitsers. Coevorden ligt natuurlijk ook aan de Duitse grens, zeg ik. 'ja, ja dat is wel zo.' Waarbij de subtekst duidelijk 'Maar dat ik dat zeg komt niet doordat wij hier toevallig bij de Duitse grens wonen. Het Duitse volk ís gewoon een onbeschaamd en slecht volk. Dat is niet mijn mening maar de waarheid.' is. En wij dan, denk ik. Nederland met haar PVV een PVVstemmers. Hier lijkt het partij programma van de PPV oud nieuws, er wordt niet meer zo vaak over discriminatie gesproken omdat we het hebben over Geld. Dat blijkt belangrijker te zijn voor veel mensen waarmee ik praat de laatste paar dagen dan wat dan ook. Vraag mensen naar de politiek en ze beginnen over hun eigen geldzorgen, de liberale regering waardoor de rijken erop vooruit gaan en waarbij 'de mensen' vergeten worden, waarmee ze zichzelf bedoelen. De mens lijkt soms behoorlijk egocentrisch. In Duitsland waren het ook de betere economische tijden die beloofd werden door Hitler. Hij zou 'de mensen' weer aan banen helpen, Duitsland weer sterk maken. Mensen wilden dat horen, en niet dat Hitler een fascist was en joden vergaste. Ze wilden het niet zien, of ze zagen het echt niet. Oprecht verblind door hun egocentrisme.

Heftige utspraken, ik wil me niet verder wagen aan het vergelijken van Nederland nu met het Duitsland van de jaren dertig. Ik wilde deze jongen nog wel vragen of hij hierom dan ook alle Nederlanders slecht vond. Maar hij kreeg andere klanten en ik wilde een trein halen.

Nog één ding.

We hebben in Nederland wel een politicus die vindt dat vrouwen met een hoofddoek op KOPVODDENTAX moeten betalen.

DAT ZEGT HIJ ECHT> Misschien dat het feit dat zo'n KlootMongool nogsteeds als een zuigende parasiet aan deze regering hangt ons wel allemaal slechte mensen maakt. De Nederlanders zonder uitzondering populistisch, onbeschaamd en slecht. Ik moet iets vrolijks doen vandaag, gelukkig ben ik nu in Zwolle met een lief meisje achter de bar van een coffiewinkel.

Coevorden

Goed. Wachtwoord van internet gehaald.

Gisteren bijna niemand gesproken. Twee wandelaars eventjes in een koffiecaverne, daarna vijfentwintig kilometer lang helemaal niets. Ik liep de afgelopen dagen een beetje vast. Ik voelde steeds dat ik pijn heb in mijn linker voet en wanneer ik door de weilanden loop zie ik mezelf soms door mijn eigen concept heen lopen. Heel vervelend. Alles is dan te geconstrueerd, te ver vooruit bedacht. Verolgens loop je jezelf te analyseren, terwijl deze vrijheid cadeau krijgt zonder dat je ervoor gevochten hebt. Je loopt in waanzinnige lege landschappen. Je overgeven. Je moet je overgeven.

Mijn homeopatische fysio zegt altijd terwijl ik een kwartier als een dier op zijn behandeltafel sta ‘je moet helemaal niets, Eva. Als je ingezakt wil zitten als een vogeltje mag dat ook. Doe maar eens.’ En dan ga ik op mijn hielen zitten alsof ik naar Mekka bid. Om daarna weer overeind te komen en te voelen hoe dat voelt. Ik moest bij ons eerste consult huilen omdat ik dezelfde analytische gedachten had als nu tijdens het lopen, alleen gingen ze toen over het uitgaan van een relatie. En dat is iets ingewikkelder dan kijken naar hoe mooi het land eigenlijk is waar je doorheen loopt.

Ik liep ondertussen alweer een kwartier naar mijn schoenen te kijken. Dan denk je, nee, niet naar je schoenen kijken. Omhoog kijken. Je kijkt op en dan doet je nek pijn en stel je de bandjes van je tas weer wat bij.

Toen kwam het moment dat al die gedachtes verdwenen en er iets nieuws ontstond. De pijn was weg want ik zag het landschap écht en ik hoorde verschillende wandelfanaten in mijn hoofd zeggen 'wandelen werkt als een soort meditatie.' Al die vragen die ik stel aan mensen over vrijheid, geloof, overgave en angsten. Op dat moment was elk antwoord eigenlijk overbodig en ik dacht aan Siddharta van Hesse wanneer hij luistert naar de rivier. Ik dacht na over hoe mensen urenlang mantra’s kunnen zingen. Hoe ze voor Allah alles kunnen opofferen. Ik vraag me af of je als mens echt verlost kan worden van het aardse lijden en of dat komt door iets hogers of dat het je eigen geest is die jezelf bevrijdt. Dat je geest zichzelf als het ware ook wel eens vakantie gunt en je dus in wezen zelf besluit om alles stop te zetten. Om jezelf te bevreiden. Een pijnloos schot in je rug, een shot voor een junk. Een grenzenloze val door de ruimte en tijd. Waarvan ik geloof dat mensen er verhalen over hebben geschreven, Zoals over Mozes met zijn struik. Waarvoor mensen de verklaring hebben gezocht in God.

Toen liep ik langs een kleine Joodse begraafplaats uit de 18e eeuw, Coevorden was vroeger een joodse gemeenschap. Drie bij drie meter en ondanks dat er niemand meer wordt begraven wordt het nogsteeds verzorgd. Dit doet de huidige gemeenschap omdat volgens de Torah graven onaangetast moeten blijven voor als de Messias komt. Dan zullen de doden herrijzen om mee te lopen naar het beloofde land, lees ik op een gedenksteen. De gouden letters geven ook een vermoeden van het Hollandse schuldgevoel. Ik had een blauw edelsteentje in mijn zak zitten voor een goede reis en die heb ik daar op een berg kiezels achtergelaten. De joodse gemeenschap is verdwenen uit Coevorden. En als er ooit schoonheid was in deze stad, is die ook verdwenen. Nu is het alleen nog een treurige stad van goedkope nieuwbouw uit de jaren 50 en de lucht van oud frituurvet. Een groot contrast met het jodendom, Hesse en alles waar ik over nadacht gistermiddag.

hotel ten Cate aan de N381

Er zijn naast de mensen die ik ontmoet nog zoveel andere dingen die ik meemaak als ik alleen ben en kijk naar dit land waar ik doorheen loop. Toen ik gisteravond hier net in de bar beneden was geweest waar een plaatselijke CDA top een borrel hield, belde mijn vader op. Ik vertelde dat ik mijn lippen had gestift om naar de bar te lopen en dat ik daar leverworst op zilvere schaaltjes en CDA mannen met fleece trui aantrof. Mijn vader zei door de telefoon 'daar moet je ook over schrijven. Dat lees ik niet op je blog. Dat zijn toch mooie anekdotes. Dat moet je ook schrijven.' Toen ik net roerei uit een roestvrijstalen bak schepte vond ik wel dat hij gelijk had. Voor wie het wil lezen, De mogelijkheid daar dat dat voornamelijk hij is. Dit is voor jou, papa.

Dat is geen sneer. Ik vraag me als ik aan het lopen ben soms af waar ik mee bezig ben. Dan moet ik hard lachen als ik wegloop van een gesprekje. Om mijn egocentrisme. Dat ik denk mensen blij te maken met mijn bezoek aan hen. Maar ik lach ook om de mensen die ik ontmoet en om onze irritante wereld wanneer ik in een rechte lijn langs een weg probeer te lopen maar steeds klem loop omdat ik tegen parkeerhaventjes omringd met paaltjes of doornbosjes aanloop en weer terug moet lopen om vervolgens helemaal om te lopen. Een heel blok om. Gisteravond liep ik te slalommen en riep 'Ik HAAT Nederland. WAT EEN KUT LAND' lachte hard en stapte vervolgend de pornowinkel binnen waar ik tegenaan liep. Iemand zegt me altijd dat toeval niet bestaat.

Ik vroeg de verkoopster om haar meest liefdevolle film. Ze liep met me mee naar de dvd's en wees een rekje dvd's aan waar een groen stickertje op zat geplakt met handgeschreven 'Vrouw vriendelijk' erop. En de meest harde film? Vroeg ik. 'Dat zijn dan deze. Bondage, maar hier boven ook nog de verkrachtingen en de XXL verkrachtingen. We hebben ook cabines hier en laatst stond het geluid zo hard dat het wel leek alsof er letterlijk iemand verkracht werd hiernaast.' Alles in een Emmens accent. 'Als je een afschrift krijgt staat er niet de naam van de winkel maar dit' en ze wijst op een andere naam op het bonnetje. 'Dan weet je dat.'

Ik zag twintig opvliegende ganzen boven het water. Er stond in de mist een paard met een jas aan, wie toen ik zijn hoofd aaide op zijn eigen tong begon te bijten. Zijn tong was opmerkelijk lang, hij draaide hem een kwartslag zoals mensen ook doen, wanneer ze tegen elkaar zeggen 'kan jij dit?' en hun tong in hun mond steeds opnieuw draaien. Wat de meerwaarde is van deze behendigheid is mij een raadsel, want ik zou niet meteen weer willen aannemen dat het iets van erotische aard is. Ik vroeg me af of paarden altijd zo'n lange tong hebben of dat dit een paard met het syndroom van down was. Nu keek ik naar zijn ogen en dacht dat dat best mogelijk zou kunnen zijn. Soms lachte hij en ging zijn enorme kaak open, zijn tong van een meter maaide door de lucht. Hij deed me wel een beetje denken aan het fantastische zoontje van een vriend van mij. Dat jochie ontroert mij altijd diep, toen hij op een podium klom om mee te zingen met een bandje en erop staat dat de microfoon op zijn hoogte wordt gezet. En meteen begint te dansen als hij muziek hoort. Ik had net een uur lang de hele Winterreise geluisterd wat onbeschrijfelijk was en nu zag ik dit geweldige paard. Ik had hem zo graag de Winterreise willen laten horen, maar mijn koptelefoon is niet groot genoeg voor een paardenhoofd. Dan was hij vast gaan dansen.

Ik heb in Gasselte nog een loflied voor de goddelozen en godsverlaters geschreven, daar ga ik nog wat aan schaven en zal het dan hier op internet zetten. Nu ga ik douchen en lopen naar Coevorden, in het boekje van het Pieterpad vermeld als 'belangrijkste handelsstad naast Groningen waar je nu eenmaal niet omheen kon.' Oude stadsmuren en kastelen dus. Leuk, daar later meer over.

PS. Mijn computer heeft geen dvdspeler en de televisie op mijn kamer ook niet. Een domper, maar wie wat bewaard: die heeft wat.

Gegroet.

REBEL TO REBEL

// Emmen / Met Henk Staats naar REBEL TE REBEL luisteren van 38 special wat hij niet uitluisterd. "We moeten er tegenin blijven gaan, Maar soms heb ik geen zin en kan ik zo boos zijn. Ik geloof niet in de evolutie theorie. Volgens mij hebben de mensen zich helemaal niet ontwikkeld. Het gaat mensen alleen maar om zichzelf. De markt is ook een geloof. Maar wel een asociaal geloof. Het gaat om het menselijke, maar daarin is de mens niet ontwikkeld. En ik ga niet meemaken dat de mens zich wel ontwikkeld."

LEE

Gister luisterde ik in Annen met (A)Dolf, 83, voor de bloemenzaak naar You'll never walk alone van Lee Towers. Dolf keek naar de geheugentraining van Max waar hij graag aan mee doet, en daar vroeg de presentator: 'weet u eigenlijk wat echte liefde is?' Dat is een ring. Zoals om je vinger. Het houdt nooit op, is eindeloos. Dolfs vrouw was elf jaar geleden overleden,

Maar Dolf heeft nooit een nieuwe vrouw in zijn leven gehad.

Lee werkte trouwens vroeger op een kraam in de haven van Rotterdam, waar Dolf ook nog heeft gewerkt.

En Christof.

Zelfs An van Tuijl waar ik vannacht sliep (wie niet met me naar muziek wilde luisteren, en niet op de foto wilde) kwam uit Rotterdam, net als haar man. Waar ze nu ook weer naar terug verhuisden, de boerderij waar ik logeerde was verkocht en ze gingen terug naar de stad. Mijn oom werkte bij radioRotterdam, een radiozender voor de haven. Ik moet veel aan hem denken de laatste dagen, als ik zijn accent steed voorbij hoor komen.

An zegt me dat haar man nogsteeds bang is voor de stad, omdat het is platgebombardeerd. Hij heeft dat gezien als veertien jarige jongen. Dat krijg je er niet zo makkelijk uit. Hij wilde er nooit over praten, maar dat moest op een begeven moment toch, want anders blijft het ergens zitten. 'Mijn man en ik luisteren eigenlijk nooit naar muziek. Ja, orgelconcerten. Dat vinden wij mooi. Mijn man speelt ook. Maar nu moeten we hem weg doen, hij kan niet mee naar de flat in Rotterdam.' Haar man hoort ons gesprek maar wil niets spelen.

\

Nederland - Polen

Dag 1, gelopen van Groningen naar Zuidlaren, Veel weilanden, veel mist, weinig mensen. Een paar met hond. 's Avonds ontmoet ik Christof. Christof komt uit Polen en heeft aan zijn muur één foto hangen. Dolfijnen die opspringen uit zee. Hij was zeeman, werkt nu als lasser omdat zijn gezin het ondraaglijk vond als ze hem zo lang moesten missen. Nu mist hij de zee meer dan zijn gezin. Hij vertelde mij gisteravond hoe hij tegen Nederland aan kijkt. Hij begreep niet waarom ik aan het lopen was, kunst was hem uberhaupt een raadsel. Christof denkt dat de hele Nederlandse overheid corrupt is. Hij zag in de havens van Rotterdam hoe er Poolse groenten werd verkocht, maar in die winkels werkelijk vodka en sigaretten werden verkocht. Denk je dat jullie overheid daar belasting van krijgt? What do you think, he? Its all in the own pocket. Waarbij Christof eerst een ketsend gebaar met zijn handen maakt, En daarna met zijn handen over de zakken van zijn pluche kamerjas wrijft. Dit doet hij vaker. Hij zit wijdsbeens en ik vraag me soms af of hij een onderbroek aan heeft of dat ik straks in de Poolse God zijn naam Christofs geslacht te zien krijg. Christof verteld over de vrouwen die hij in havens heeft ontmoet, maar hij wil vrienden worden met mij. En ik wil vrienden worden met Christof omdat hij vertelt dat hij wil dansen in discotheken om samen te dansen, en niet, zoals apen doen, gescheiden met de handen in de lucht. Christof heeft geen cdspeler en in Zuidlaren heb ik geen bereik met internet dus ik kan Chrsitof niet naar zijn favoriete muziek vragen. Maar dat is ook overbodig. Op weg naar Gasselte, Gegroet.

Start

In Nederland lopen nu. Van de wereld en dingen, langs de randen der beschaving, tussen Sleen en de bus naar StadsAnaal, de Aldi's en C1000den en Toyotatjes. Aftanse Hotels en knusse bed and breakfasts van keurige oudere dames waar de verwarming niet laag kan en het raam niet open. Hoe gaat het daar, in de wereld daarbuiten.

PS
Eigenlijk ben ik Jezus
Met een beetje apparatuur.

WALK TO THE FIRE

Eva:

Lopen,

Ik ga dus lopen.
Op 21 november.
Van Groningen naar Drenthe, naar de Flevopolder en naar de grote stad.
Met twee koptelefoons en slaapadressen
en ik vraag mensen die ik tegenkom,
om samen met mij naar de mooiste muziek die ze kennen te luisteren.
Ik wil weten waarom juist dat nummer. Om verhalen te horen,
En ik vraag mensen ook om te dansen. Met mij. Als ze het durven.

Laatst zei een priester in een documentaire:
‘we zijn onze ziel aan het verwaarlozen.’
Ik heb me het afgelopen jaar veel bezig gehouden met me te verhouden tot de politiek.
Maar na tien brieven te hebben geschreven en niet te hebben verstuurd,
aan ministers, tegenbewegingen en zwervers dacht ik:
Ik heb geen antwoord op de vraag ‘waar is kunst goed voor?’.
En zo is vanuit het overwegende en heroverwegende denken elk debat tegenover deze politiek niet te winnen.
Waarom zouden mensen respect voor elkaar moeten hebben? En waarom is het belangrijk om wel voor de multiculturele samenleving te vechten? 

Maar het is zo simpel. De antwoorden hoeven we niet te geven,
Die zijn er al. Het vuur, het verlangen en verwarring zit in iedereen. 

Laten we dan niet praten,
maar dansen,

We gaan dansen!

TOT SUBIET

Nieuws

Een hele goeie dag,

Hier bericht van één van de nieuwe station Noorders

Ik ben Eva van Manen,
in juni ben ik afgestudeerd aan de Toneelschool in Amsterdam
en nu ben ik hier in Groningen.
Ik ben als maker en speler afgestudeerd, ik maak mijn eigen voorstellingen en ik schrijf muziek.
Voor mijn eigen voorstellingen, maar ook voor andere mensen, zoals voor de Gemeenschap afgelopen zomer.

Nu speel ik mee bij het NNT, in Prometheus van Ko. Waarin Prometheus ziet wat er van de mensen is geworden nadat hij ze het vuur gegeven heeft. Een stuk over de gewonemannenpolitiek, en zoals het dagblad van het Noorden schreef: 'een kruistocht tegen de platheid.'
Ik was een grote d'Electrique fan, dus gelukkiger dan dit had ik niet kunnen zijn,
net na mijn afstuderen.
Kom kijken als je het nog niet hebt gezien.

We zijn nu aan het touren en overdag ben ik bezig met mijn eigen voorstelling die ik ga maken bij het Grand.
Na mijn voorstellingen op school, een solo en een voorstelling samen met Sanne Vanderbruggen in mijn vierde jaar,
ga ik weer alleen een voorstelling maken.
Voor die voorstelling ga ik eerst lopen door Nederland.
Vanuit Groningen loop ik richting Venlo, over het Pieterpad.
Daarover later meer.

Wat ik hiervoor maakte, "En op dag zes: De Mens",
en KAS, wat ik maakte met Sanne Vanderbruggen,
Gingen allebei over een, of mijn, zoektocht naar onvoorwaardelijkheid en oprechtheid.
En nu dus een nieuwe voorstelling,
met nieuwe vragen en een nieuwe vorm.



Meer volgt.

GROET!
Eva

FINISH

Goedendag!

Door de drukte voor de eerste AFDAK, is deze blog ons knal uit het hoofd geschoten. Maar nu de storm is gaan liggen in de zetel, komt hier het laatste bericht.



'Het is echt gebeurd. Niets is zomaar. Niets gebeurt zomaar. Alles is geconcipieerd.’ Jozef van den Berg


-------------------------------------------------------------------------------------
Begin - midden - einde - .

Door het overrompelende vogelgeluid en onvoorspelbaar ruisen van de wind in het bos gooiden we onze soundscape bij aankomst meteen uit de voorstelling. Ook ons lichtplan haalde het niet van de zon die in vlagen doorheen de bomen scheen.
AFDAK werd een verstilde voorstelling, een aaneenschakeling van beelden waarbij het publiek zijn eigen zelveren nodig had om door te fantaseren.
Sommigen zagen in ons twee eekhoorntjes die elkaar niet zien, anderen een hoofd langs de binnenkant of een huis dat opzoek is naar een bewoner en nog anderen zagen niets. AFDAK werd een schuilplaats voor een uitgesproken publiek.

Zichtbaar aanwezig in de studio: -

Onzichtbaar aanwezig: al de dagen dat wij daar waren,(on)gedierte, radiogolven en God?

Hoogtepunt van 17 tot 25 juni: trouw publiek in de vorm van een 'Vlaamse gaai'. Deze vogel vloog elke dag doorheen onze speelplek alsof hij ons had horen praten. Uiteindelijk speelden we dan toch met 3 Vlamingen.
-------------------------------------------------------------------------------------


Voila. Dat was het! AFDAK en het ganse 'Station Noord' zitten er op. Met volle buiken keren wij landinwaarts en zijn in september met een deel van onze 'Station Noord' periode te zien bij het Huis van Bourgondië in Maastricht. Alvast WELKOM! Verder merci voor het lezen, het gaat u goed/beter en tot.. jawel snel!

Groet
Tom en Judith.


p.s: de optimistische armband van Tom is gebroken, daarbij besluiten wij dat het niet werkt en gaan optimistisch verder (als vervanging draagt Tom in zijn rechter broekzak een steen met zich mee).

HALF VOL

Vanavond heet ik u, als een vriendelijke deurmat, van harte welkom op deze tijdelijke AFDAK blog. De derde week zit er reeds op, wat ons precies op de helft van het project brengt.
Net als vogels, bedachten we deze week een nationale 'terugtocht' dag voor de kluizenaar die eens graag buiten zijn eigen lijnen kleurt. We weten enkel nog niet precies waar we de posters moeten hangen..



"Als gezichten zonder neuzen, lopen wij onvolledig door de straten. Eindeloos door de straten, opzoek naar onze neus. Dat wat ons afmaakt. Als ik hem eenmaal gevonden heb, denk ik dat ik weet hoe ik moet leven. Men neus zal voorop gaan vanaf dat moment tot aan de dood."


-------------------------------------------------------------------------------------
Week 3

Zichtbaar aanwezig in de studio:
alles van vorige week, 42 vierkante meter vilt, een deur op een kier, (naast het rode mutske) een rode schaar, veel tape, veel meer klittenband/VELCRO, muizen die vogelzaad lusten, piepschuim, iets dat ik niet ga vertellen, de optimistische armband van Will Bowen

Bijna onzichtbaar aanwezig:
een rolletje visdraad

Onzichtbaar aanwezig in de studio:
alles van vorige week met name 'God?' waarvoor de zichtbaar aanwezige deur op een kier staat.

Hoogtepunt: Tom test de optimistische armband van Will Bowen. 'Een armband die in drie weken een ander mens van je maakt'. Afwachten maar.. en later zeker meer hierover.
-------------------------------------------------------------------------------------


Tot zover week 3 en tot verder: hou u vooral goed!
http://tickets.oerol.nl/ProgrammaDetail.aspx?cult=nl&EventId=186977!

Groet
Tom en Judith.

Gegroet!

Hier zijn we weer (zoals u alvast opmerkte) met nieuws over de afgelopen tijd..
Spreekwoordelijk zwommen we deze week doorheen al ons verzameld materiaal van bierviltje met opschrift: 'Wij hebben HET' tot de volledige 'Planet Earth' natuur documentaire. Daarbij bleven we in het bijzonder hangen bij de vogel en de vogelaar, het christendom, islamdom, hindoedom, allesdom en tenslotte het Judith- en Tomdom.
Vanaf morgen beginnen we aan een race opdrachten en korte acts, opnieuw verzameld in de afgelopen week. Spannend en later meer hierover.



De mensen zeggen veel te weten
ze hebben zich vleugels aangemeten
de kunsten en de disciplines, en talloze machines
maar 't waaien van de wind is alles wat men ondervindt.
H.D. Thoreau


-------------------------------------------------------------------------------------
Week 2


Zichtbaar aanwezig in de studio:
Tom Struyf, Judith de Joode, muur met daarop al onze mails vanaf 12 september 2010 tot 2 mei 2011 geplakt, tafel vol nog meer boek/film/foto met op kop nog steeds de bijbel van dit project: 'BIRDS OF THE WORLD' van Les Beletsky, lege vloer, een miniatuur serre, vogelzaad, 1 kapotte walkman, 1 walkman, vilt, rood mutske, een 'head in head set', muizen die niet van kaas houden

Onzichtbaar aanwezig in de studio:
radio golven, ander ongedierte, de 'head in head set' connectie, wederom God?

Hoogtepunt/dinsdag 17 mei: we spraken met vogelaar Gert Jan Huiskes, die ons meer over de vogel en zijn vliegkunst wist te vertellen. Volgens Gert Jan is het roodborstje de kluizenaar onder de vogels, een solist die zowel in de zomer als 's winters in z'n eentje zijn territorium bewaakt. (p.s: hij zingt vooral 's ochtends als het nog donker is).
-------------------------------------------------------------------------------------

Tot zover - tot hier voor nu - tot snel!

Groet
Tom en Judith.

AFDAK

Goedendag!
Het is zover. Het is begonnen! Na de openingsspeech op 2 mei 2011 startte het project AFDAK. Vanaf dat moment bevinden Tom Struyf en Judith de Joode zich in de studio van het Grand Theatre van vroeg tot later.




De wereld is rond en ik leef vierkant, onverstoorbaar en met opgeheven hoofd. Alles verloopt volgens plan, strak afgebakend, binnen de lijntjes ingekleurd en proper geordend in schuifkes. Ik voel me zo fier als ne gieter, barst uit mijn voegen. Ik kijk om me heen en zie bomen waarvan de takken krom en stuurloos heen en weer zwiepen in de wind. Mijn mond valt open, ik adem in en krijg een idee.

'Afdak' is een onderzoek naar de drijfveren en zielenroerselen van kluizenaars: mensen die een weg uit de maatschappij vinden door de radicale keuze te maken om teruggetrokken door het leven te gaan, alleen en op zichzelf.




-------------------------------------------------------------------------------------
Week 1

Zichtbaar aanwezig in de studio:
Tom Struyf, Judith de Joode, muur met daarop al onze mails vanaf 12 september 2010 tot 2 mei 2011 geplakt, tafel vol boek/film/foto met op kop de bijbel van dit project: 'BIRDS OF THE WORLD' van Les Beletsky, lege vloer en een miniatuur serre

Onzichtbaar aanwezig in de studio:
radio golven, ongedierte, God?

Hoogtepunt/vrijdag 6 mei:
met een mislukte taart op de koffie bij kluizenaar Jozef van den Berg (later meer hierover).
-------------------------------------------------------------------------------------


De voorstelling gaat in première op het Oerol Festival van 17 tot 26 juni en zal plaats vinden in een 'tra' (open ruimte in het bos). Via deze digitale weg houden wij u graag op de hoogte!

Groet
Tom en Judith.

Sharon Gesthuizen

Dag Nik en Benjamin,
Dank voor jullie mail. Ik moest er even over nadenken. Het was verleidelijk voor mij als voormalig student vrije kunst om er een conceptueel antwoord op te geven – maar ik heb geprobeerd om een antwoord te formuleren dat ook recht doet aan de politieke invalshoek der dingen.

De Tao zegt: een goede heerser heerst niet. Daarmee ben ik het in praktisch opzicht niet eens. Echter een goede heerser laat wel rusten wat hij niet kan veranderen, waar hij geen weet van heeft of wat de potentie heeft om zichzelf op te lossen. Daarom zou ik zeggen op jullie vraag: Wie de problemen in de wereld wil oplossen moet dat doen door dichtbij te beginnen. Zij of hij moet het aandurven om te kiezen. Hij of zij moet zaken die niet op te lossen zijn door haar of hem te laten rusten. En zijn of haar energie bewaren voor de dingen die wel te doen zijn. Dingen die zowel in afstand, tijd en mogelijkheden binnen het bereik van haar of hem liggen.

Het zou mooi zijn als alle kinderen opgroeien met het besef dat datgene waarin zij goed zijn ertoe doet. Dan streven tenminste niet meer alle mensen iets onbereikbaars (want hetzelfde) na en gebeurt dat wat niemand wil doen omdat het werk is waaraan niet genoeg eer te behalen valt voortaan wel.

Succes!
Sharon Gesthuizen
SP Tweede Kamerfractie
Woordvoerder Economische Zaken, Justitie en Asiel & Immigratie

Greenpeace

Ha Nik en Benjamin,

Wauw wat een toffe mail!

Het is ons inderdaad opgevallen dat jullie de wereld nog niet gered hebben. Dat is niet zo leuk, maar nemen we jullie niet kwalijk. Het is ons ook nog niet gelukt; terwijl we ons net als jullie met deze vraag bezighouden. Helaas is 'ie niet zo eenvoudig te beantwoorden en terwijl ik dat opschrijf zie ik jullie al gapen want dat is wel erg voorspelbaar.. Misschien is het eigenlijk helemaal niet waar; misschien is er wél een makkelijk antwoord. Misschien is het antwoord wel: gewoon macht van de aardbodem laten verdwijnen. Of geld. Of de 'honger naar meer'. Dat zou enorme gevolgen hebben voor de verdeling van en strijd om goederen, om maar iets te noemen. En met de grondstoffen die we uit de aarde onttrekken. Het zou de politiek veranderen (zou die er dan wel zijn) en het leidt vast tot conflictvermindering. Maar dat is stom: dit is een simpel antwoord dat je niet simpel in de praktijk kunt brengen. Het is immers leuker als jullie er in de voorstelling niet alleen maar over kunnen vertellen, maar het meteen in de praktijk brengen. Toch? Misschien kun je in de voorstelling klein experimenteren met een wereld zonder macht, geld en honger naar meer. Je kunt daar mee spelen, alsof het knopjes zijn die je aan- en uitzet om te kijken wat er gebeurt, in allerlei situaties; in de politiek, in grote invloedrijke bedrijven, in de maatschappij op straat, in conflictgebieden. Als je ergens vastloopt, haal je dat ook symbolisch van de aardbodem weg, totdat je de ideale mix hebt. Maar hoe red je daar de wereld dan mee, heh.. tja. Ik moet je het antwoord schuldig blijven.

Ook Greenpeace worstelt dus met deze vraag. Het bepaalt steeds opnieuw onze keuzes, strategie en werkwijze. We begonnen klein, zo'n dertig jaar geleden, met demonstreren tegen kernproeven voor de kust van Alaska. En vanuit Nieuw Zeeland ging een boot jonge idealistische actievoerders op zoek naar walvisjagers, en er met rubberboten tussen liggen. En zo breidde dat uit, tot veel meer onderwerpen die je moet aanpakken als je de hele wereld wilt redden. We hebben geconcludeerd dat we niet alles tegelijk kunnen doen, en dat we het meest effectief kunnen zijn als we kiezen. Kiezen betekent dat je je aandacht, financiële middelen etc kunt focussen/richten/sturen. We kiezen in Nederland voor de thema's Klimaat, Oceanen, Bossen, Duurzame landbouw en Giftige stoffen. Dat is trouwens al behóórlijk veel, als je ziet hoeveel onderwerpen er weer ónder die thema's hangen. Ik zal er niet over uitwijden, maar ik kan jullie zeggen dat kiezen goed is, en ook frustrerend. Want natuurlijk wil je álles doen, de hele aarde redden, en zo snel mogelijk. Wat is eigenlijk de aarde redden.. zorgen dat we het NU goed hebben, of zorgen dat we het LATER goed hebben (onze kinderen, kleinkinderen). Of allebei? En hoe zit die balans? Daar zoekt Greenpeace ook naar; nu goed kunnen leven en tegelijkertijd rekening houden met later, als we er niet meer zijn, maar de aarde wel.

Hmm nou dit is het. Hier moeten jullie het mee doen vrees ik. Hopelijk hebben jullie ook tips en antwoorden van andere organisaties en mensen. Ik ben benieuwd of het julllie dit keer lukt, dus houd me maar op de hoogte als je wilt. We hebben een Lokale Groep vrijwilligers in Groningen die jullie mischien graag de wereld zien redden. Of een poging zien doen. Dat doen zij namelijk ook. Mocht je ze willen uitnodigen stuur me dan nog even een mail. Ik denk dat ze het heel leuk zouden vinden.

Nou, héél veel succes met jullie nobel streven waar ik blij van word.

Als jullie nog hulp nodig hebben, laat maar weten. En als jullie tips en suggesties voor ons hebben, horen we dat ook heel graag. Wij zijn ook altijd zoekende.. en jullie ideeën helpen ons misschien weer verder. Dus schroom dan niet contact op te nemen.

Groetjes!
Judith

Marianne Thieme

Beste Nik en Benjamin,

Wat geweldig dat jullie hiermee bezig zijn! Ik heb een compact antwoord voor jullie, dat zeer doeltreffend kan zijn, maar lang niet iedereen zal kunnen bekoren omdat er een gedragsverandering voor nodig is. En de mens is nu eenmaal van nature niet erg tot verandering geneigd.

Het antwoord is: we zullen moeten stoppen met op de pof te leven: we gebruiken meer grondstoffen dan de aarde jaarlijks "produceert". Geen voorschot nemen op de toekomst, maar rekening gaan houden met de reproductiecapaciteit van de aarde. Niet meer ecologische gebruiksruimte toe-eigenen dan de aarde aan elke wereldburger kan bieden. Dat betekent om te beginnen drastisch minderen met vleesconsumptie. Het huidig landbouwareaal in de wereld kan tientallen miljarden mensen voeden, mits ze plantaardige eiwitten consumeren. De vleesproductie is zeer inefficient: er is gemiddeld zeven kilo graan (veevoer) nodig voor één kilo vlees. Op dit moment wordt bijna de helft van de wereldgraanoogst opgeslokt door de veehouderij, die het weer voor ongeveer 90% omzet in mest en maar voor 10% in eiwitten. Al dat veevoer (vooral soja) wordt geproduceerd ten koste van de regenwouden in landen als Brazilië. De kap van het regenwoud is dramatisch voor het klimaat en ook de veehouderij zélf stoot meer broeikasgassen uit (in de vorm van methaan- en lachgas) dan al het verkeer en vervoer in de wereld samen! Als we ervoor kiezen mensen direct te voeden met plantaardige in plaats van dierlijke eiwitten, kunnen we meer monden voeden hebben we minder broeikasgassenuitstoot en kunnen we het wereldvoedselprobleem, het biodiversiteitsprobleem, het klimaatprobleem, het zoetwaterprobleem, de kap van het regenwoud, de grondstoffenschaarste, stijgende voedselprijzen, dierziektencrises, vluchtelingenstromen, voedselopstanden en oorlogen voorkomen.

Ik heb er een film over gemaakt die je hier kunt zien: www.meatthetruth.nl en een artikel dat je hier kunt lezen http://www.joop.nl/opinies/detail/browse/2/artikel/beste_mark_geert_maxime_jobemile_alexander_jolande_en_andre/

Met vriendelijke groet, heel veel succes,

Marianne Thieme


Met vriendelijke groeten,

Marianne Thieme



Fractievoorzitter
Partij voor de Dieren

Ko van den Bosch

Beste Benjamin en Nik,

De wereld hoeft niet gered te worden.
]Redden impliceert van een onveilige
plek naar een veilige plek.
De ziekelijke zucht naar een veilige
plek heeft ons meer ellende
dan goeds opgeleverd. Onveiligheid
betekent ook spanning, dynamiek,
verandering.
De tweede wet van de thermodynamica,
de wet van het onherwinbare verlies,
zegt dat energie stroomt van een
hoog potentieel naar een laag
potentieel, totdat er een toestand
van evenwicht is bereikt. Dit is
een entropisch proces. Wanneer die
toestand bereikt is gebeurt er geen
zak meer.
Geen helden, geen verandering, geen
conflict of shock, geen dynamiek.
Dan is de eeuwigheid bereikt en
kunnen we dood.
Het voorstadium van de gelukzaligheid
is de voorspelbaarheid.Nee dan liever
reddeloos verloren in het leven, c.q,
de kunst waar nieuwheid en ongemak,
of onbewuste onveiligheid wordt gezocht.

De vraag hoe de wereld te redden is een vrij arrogante die het primaat van de mens voorop stelt. De geschiedenis toont aan dat het primaat van de mens een twijfelachtige is.Zeker als die in massa's opereert. Om met de woorden van Gombrowicz te spreken:
wat maakt het uit als we voor ons zelf allemaal nuchter en verstandige zijn,
als we allemaal bij elkaar een monster vormen, dat trapt, schreeuwt en de meest
verschrikkelijke dingen doen.

De wereld is op 8 miljard manieren te redden,
als je maar niet op het onzalige idee komt dat
het van één iemand, of één idee moet komen.

Groet, mannen, jongens nog.
Ko

Rob Riemen

Van: info@robriemen.nl
Onderwerp: Antw.: Een korte vraag
Datum: 16 maart 2011 18:07:28 GMT+01:00
Aan: nik.en.benjamin@gmail.com

Beste Nik en Benjamin,

mijn antwoord zou zijn de drie regels die je het 'credo' van het Europees humanisme mag noemen:

In waarheid leven
Gerechtigheid doen
Schoonheid scheppen.

Ieder mens is daartoe instaat, en wanneer we zo leven, zal deze wereld gered zijn.

Hartelijk,

Rob Riemen

Erwin Wurm

Van: studio.wurm@utanet.at
Onderwerp: Antw.: A short question
Datum: 22 maart 2011 13:51:36 GMT+01:00
Aan: nik.en.benjamin@gmail.com

Dear Nik van den Berg & Benjamin Moen,

Many thanks for your request. Erwin Wurm’s answer to your question is:
“We can not save the world.”

Best,
Jenny el Nadi


**************************
Mag. Jenny el Nadi
ATELIER ERWIN WURM
TABORSTRASSE 20A/1
1020 WIEN
AUSTRIA
phone: +43 1 2633778 - 11
fax: +43 1 2633778 - 80
e-mail: studio.wurm@utanet.at
web: www.erwinwurm.at

Eric Lucassen

Van: e.lucassen@tweedekamer.nl
Onderwerp: De wereld redden
Datum: 15 maart 2011 17:40:41 GMT+01:00
Aan: nik.en.benjamin@gmail.com

Dag Nik en Benjamin,

In antwoord op jullie vraag:

We redden de wereld door onszelf niet te verliezen.

Met vriendelijke groet,

Eric Lucassen


Woordvoerder Volkshuisvesting en Wonen
Woordvoerder Koninkrijksrelaties

Partij voor de Vrijheid
Tweede Kamer der Staten-Generaal

REACTIETIJD

Zoals beloofd staat er vanaf vandaag een selectie van de reacties op de brief online.
Groeten vanuit het hoofdkwartier.

Nik&Ben

Uitzending 1 - Geintje begint...

Deze week zijn wij, Nik&Ben, begonnen aan ons nieuwste plan om de wereld te redden en dit keer doen wij dat bij het Grand Theatre.
Het nieuwste plan zal heten: Geintje.

Na:
Balletje,
It Must Be Jesus,
De Grote Chaosmachine,
en Dansje,
gaan we verder met alweer de derde die eindigt op -je.

Met De Grote Chaosmachine begon onze zoektocht naar de mogelijkheid tot het redden van de wereld. We stuitten op een we-willen-wel-maar-weten-niet-hoe gevoel, een verschrikkelijk gevoel waardoor wij, Nik&Ben, niet veel verder kwamen dan het zitten op een bank en het af en toe uitspreken van iets dat op een zin had moeten lijken.
In Dansje lieten we de wereld zien dat het belangrijk is het in ieder geval te proberen. De door onze moeders gemaakte superheldenpakken gaven ons de kracht om daadwerkelijk pogingen te ondernemen. Het publiek klapte, ging en vertelde het voort.

Nu. Met Geintje zouden we zo maar eens met dé oplossing kunnen komen..
We moeten ons behoeden voor het we-willen-wel-maar-weten-niet-hoe gevoel.
Elke gedachte die ons naar dat gevoel laat afdrijven verweren wij met teksten van Charlie Sheen, wij quoten:

"..I don't know what to tell you, man.
I'm just, uh... I'm here, and i'm ready.
They're not. BRING IT..."

Vanuit ons hoofdkwartier zijn wij tot actie overgegaan d.m.v. het schrijven van een brief met daarin: een vraag.

Deze brief hebben wij gestuurd naar de Tweede Kamer der Staten-Generaal, de welbekende goede doelen, verschillende internationale kunstenaars en andere helden.

Lees de brief door er op te klikken. Hier.



...Einde uitzending.

Kamp 1 - Dag 7

Dag 7 is voorbij. Kamp 1 is gesloten. Na een heftige laatste nacht waarin we tot 5 uur 's nachts door zijn gestoomd met gesprekken over de buitenwereld die we al dagen niet meer hadden gezien staan we er nu gewoon weer in. Na 7 dagen je alleen maar te verhouden tot een iemand stonden we vanmiddag met een cocktail tussen de anderen op de nieuwjaars borrel van het Grand. De studio opgeruimd alsof er niets was gebeurd. Aan het zwijgen van de banaan nemen wij nu een voorbeeld, we laten de afgelopen week deze avond bezinken. Dit was de laatste blog namens het kamp, nu volgt er een korte radiostilte tot 25 januari.

Welterusten,

Judith & Benjamin

Kamp 1 - Dag 6

(03.55u) Dag 6 van Kamp 1 zit er op. Zo meteen gaan we voor de laatste nacht onze oude vertrouwde tentjes in, wat gepaard gaat met een Schotse positivity trainer die ons de ontspanning inleidt via een iPhone app, kant en klaar geluk vanuit een apparaatje. Het einde van zijn verhaal is ons een raadsel. Na een week intens doorzoeken kwamen we er achter dat de essentie al op dag twee naar boven was komen drijven tijdens een van de schrijfopdrachten. Met deze tekst, rauw en ongeredigeerd, sluiten we de dag af.
Zo bruin als de banaan kruipen wij onze tenten nu in.

Welterusten.

Judith & Benjamin

"Wat moet ik met deze bol, zo rond als een bowlingbal, ik de bal - de baan mijn leven. En dan maar kijken of ik goed genoeg word gegooid, of ik aan het einde de juiste kegels raak. Een strike in een klap alles intens omver. Maar de angst om aan het einde van de baan geen een kegel te raken, of nog niet eens een kegel in beweging te brengen schiet nu en dan door mijn hoofd. Het schiet als snelle kogels op de kermis, met heftig leeg geluid en kleurrijke prijzen, dingen om te bewaren – pluche. Pluche beesten om me eeuwig aan dat moment te doen herinneren. Een oogopslag naar die knuffel die bij kinderen als vriend elke dag in bed ligt en ik sta weer aan de kermis en ruik de geur van verse oliebollen in het kraam. Het is oké. Zeg ik tegen mezelf. Probeer ik tegen mezelf te zeggen. Het is oké. Wat als je alle kegels raakt en een strike gooit, dan heb je een flard geluk net aan het einde, doel bereikt. Maar het lijkt te gaan over de weg over de baan en niet over wat je uiteindelijk scoort op je sterfbed. In het moment leven."