(03.55u) Dag 6 van Kamp 1 zit er op. Zo meteen gaan we voor de laatste nacht onze oude vertrouwde tentjes in, wat gepaard gaat met een Schotse positivity trainer die ons de ontspanning inleidt via een iPhone app, kant en klaar geluk vanuit een apparaatje. Het einde van zijn verhaal is ons een raadsel. Na een week intens doorzoeken kwamen we er achter dat de essentie al op dag twee naar boven was komen drijven tijdens een van de schrijfopdrachten. Met deze tekst, rauw en ongeredigeerd, sluiten we de dag af.
Zo bruin als de banaan kruipen wij onze tenten nu in.
Welterusten.
Judith & Benjamin
"Wat moet ik met deze bol, zo rond als een bowlingbal, ik de bal - de baan mijn leven. En dan maar kijken of ik goed genoeg word gegooid, of ik aan het einde de juiste kegels raak. Een strike in een klap alles intens omver. Maar de angst om aan het einde van de baan geen een kegel te raken, of nog niet eens een kegel in beweging te brengen schiet nu en dan door mijn hoofd. Het schiet als snelle kogels op de kermis, met heftig leeg geluid en kleurrijke prijzen, dingen om te bewaren – pluche. Pluche beesten om me eeuwig aan dat moment te doen herinneren. Een oogopslag naar die knuffel die bij kinderen als vriend elke dag in bed ligt en ik sta weer aan de kermis en ruik de geur van verse oliebollen in het kraam. Het is oké. Zeg ik tegen mezelf. Probeer ik tegen mezelf te zeggen. Het is oké. Wat als je alle kegels raakt en een strike gooit, dan heb je een flard geluk net aan het einde, doel bereikt. Maar het lijkt te gaan over de weg over de baan en niet over wat je uiteindelijk scoort op je sterfbed. In het moment leven."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten