LEE

Gister luisterde ik in Annen met (A)Dolf, 83, voor de bloemenzaak naar You'll never walk alone van Lee Towers. Dolf keek naar de geheugentraining van Max waar hij graag aan mee doet, en daar vroeg de presentator: 'weet u eigenlijk wat echte liefde is?' Dat is een ring. Zoals om je vinger. Het houdt nooit op, is eindeloos. Dolfs vrouw was elf jaar geleden overleden,

Maar Dolf heeft nooit een nieuwe vrouw in zijn leven gehad.

Lee werkte trouwens vroeger op een kraam in de haven van Rotterdam, waar Dolf ook nog heeft gewerkt.

En Christof.

Zelfs An van Tuijl waar ik vannacht sliep (wie niet met me naar muziek wilde luisteren, en niet op de foto wilde) kwam uit Rotterdam, net als haar man. Waar ze nu ook weer naar terug verhuisden, de boerderij waar ik logeerde was verkocht en ze gingen terug naar de stad. Mijn oom werkte bij radioRotterdam, een radiozender voor de haven. Ik moet veel aan hem denken de laatste dagen, als ik zijn accent steed voorbij hoor komen.

An zegt me dat haar man nogsteeds bang is voor de stad, omdat het is platgebombardeerd. Hij heeft dat gezien als veertien jarige jongen. Dat krijg je er niet zo makkelijk uit. Hij wilde er nooit over praten, maar dat moest op een begeven moment toch, want anders blijft het ergens zitten. 'Mijn man en ik luisteren eigenlijk nooit naar muziek. Ja, orgelconcerten. Dat vinden wij mooi. Mijn man speelt ook. Maar nu moeten we hem weg doen, hij kan niet mee naar de flat in Rotterdam.' Haar man hoort ons gesprek maar wil niets spelen.

\