Bericht van Eva, nog zeven dagen

Wij zijn aan het monteren voor ERBARME DICH
Het is nog allemaal veel. De vraag is, wat haal je weg. Maak ik mijn punt als ik dingen schrap. En het is lastig om je punt te maken als dat gaat over nuance. Wat gaat over het niet willen hebben van vooroordelen.
We repeteren inmiddels in de zaal met licht en goed geluid. Vanavond was peter er, samen met Anna Shoe, het NNT in miniformaat. Dat was fijn, en zij waren blij met de augurken en de krentenbollen die wij blijmoedig uitdelen aan het begin van de voorstelling. Wat ook sterke trekken heeft van een theatrale lezing. Kon je je hoofd maar openklappen en dat laten zien aan de mensen. De wereld zoals hij in mijn hoofd zit. Mijn hoofd zit aardig vol namelijk.
Simone is in deze  voorstelling een Poolse gastarbeider, een Urkse visser, een kerkganger, een tachtig jarige man uit Annen, een man die een half jaar in een donkere grot gaat zitten om te verjongen, een onzeker meisje en zichzelf en dat speelt ze allemaal heel mooi.
Kom daarvoor zeker ook kijken.
Wij zijn leuk samen op toneel, dat horen we steeds.
En we willen dit graag vertellen.

Morgen weer bericht, V.S.O.P, Carl. Ik ga slapen. De 29ste dus, volgende week woensdag. Half negen in het Grand.
Het tegenovergestelde van wat Teddy maakt, denk ik zo met zekerheid te kunnen zeggen, op de Duitse titels na!
GOED, GROET!
Eva

Das leben ist ein PONYHOF!

Ik heb de afgelopen weken gerepeteerd bij de Citadel.

Morgen voor het eerst naar de gymzaal en 84 kinderen, hopelijk, vermaken met de magie van het theater. Om half tien 's ochtends, zonder lichtplan, zonder koperen kees. Maar wel met een groep mensen die er volledig voor gaan, het verhaal van de opkomst en ondergang van de supermarkt familie Albertsen tot leven te wekken... En ik kan niet slapen. Er suizen honderd gedachten door mijn hoofd. Wat gaat er na Station Noord gebeuren. Wat gaat er met mijn hoofd gebeuren als ik geen plek meer heb mijn fantasieën vorm te geven. Ontploffen zal die zeker... Zeker dat die ontploft. En wat gebeurd er eigenlijk met al mijn lichtgevende ballen als ik er klaar mee ben? Zal ik ooit klaar zijn met ze? Zullen die ook gaan ontploffen... Nou, dat denk ik niet. En zo wel, dan hebben we er weer wapens bij, raken mensen nog meer gemotiveerd om oorlog te voeren. Is ook niet goed. Heb ik dat dan teweeg gebracht? Nou, dan kom ik misschien toch nog in een geschiedenisboek. Ik wil zo graag vrij zijn. Ik wil zo graag mooie sprookjes maken die gaan over vandaag maar ook over vroeger. Bla, bla, bla. Sprookjes die bij iedereen die erbij is, de fantasie aaaaaaanwakkert. Maar ja, zo wil iedereen wel weer wat natuurlijk. Misschien is het een goed idee om iemand te bellen. Ach nee, ik moet het maar gewoon accepteren. Ik ben nu even alleen. En iemand bellen is jezelf afleiden van 't alleen zijn met die honderd gedachten. Ik haat die stomme zogenaamd poëtische toneeltekstjes trouwens heel erg en nu ben ik er zelf in eentje beland. Hoe heeft dit nu weer kunnen gebeuren! Ik kan ook geen moment alleen zijn en het is weer goed mis. Maar, er zijn mensen die sterven aan de honger Teddy. En kijk eens om je heen. Wat een spulletjes en dingetjes heb jij allemaal! Oh mijn God. Wat moet er straks met al die spulletjes gebeuren als ik op straat beland? Dat is toch zielig! Alleen voor hen al moet ik niet op straat belanden. Dus dat betekend misschien toch dat ik nu moet gaan slapen zodat ik morgen: vrolijk, en met energie en met spelplezierrrr in die gymzaal klaarsta om die 84 kinderen eens even een heel geloofwaardig doch merkwaardig Koreaans supermarktmeisje voor te schotelen. Ja. Dat ga ik doen!

De teaser van de voorstelling die er toch echt gaat komen. En waar ik nu al van hou. DAS LEBEN IST EiN POnyhof

Lieve Bloglezers, zie hier onze flyer. Wij zijn blij. Als je wil weten wat ons zelfverzonnen woord Verhoudingsdrang volgens ons betekend, zie dan het filmpje hieronder.

Ik houd jullie op de hoogte de komende week, de laatste sprint. Grote Groet! Eva en Simone

Filmpje ERBARME DICH

Klik hier om ons filmpje te bekijken waarin we beantwoorden wat verhoudingsdrang betekend.

Laatste repetitieweken van Eva en Simone

Wat is het toch lekker als iets gaat! Stroomt! We hebben iets waarbinnen opeens alles kan. Dingen met een fijn dof geluid op zijn plaats vallen. We hebben veel gezocht naar wat dit moest zijn, maar het eindeloos zoeken levert volgens mij zeker een nuance op waardoor het stuk (Nu!) best mooi lijkt te worden. Vanmiddag kwam Nhung onverwachts langs, onze oud klasgenoot van ons van de toneelschool, die ook bij Station Noord een Oerolvoorstelling gaat maken. We zouden voor haar een stukje spelen, maar het liep wel dus hebben we doorgespeeld tot het einde. Waar wel een kwartje viel, een punchstatement werd gemaakt, een stilte voor het 'nou, dit ongeveer.' van onze kant. En Nhung gaf ons terug wat wij terug wilde hebben.

Het stuk bestaat, zoals je op het vorige tekeningetje kan zien, uit twee lagen. Vanaf de achterste laag aanschouwen wij de wereld en de mensen op die wereld, vouwen wij Nederland open en de voorste laag. De laag van de portretten, personen en perspectieven. Zodra wij in de voorste laag stappen laten wij een verzameling aan personages zien. Dat was een fijne heldere vondst. (Mooi woord is dat! Vondst.) Wat helemaal mooi is, ik heb de App Remote gedownload, daarmee kan ik vanaf mijn Iphone op toneel Itunes op mijn computer bedienen. Zo gaan de overgangen al een stuk soepeler dan in de zich kort hiervoor afgespeelde geschiedenis, waar ik het heen en weer hollen naar de spatiebalk gebruikte. Simone klimt in de achterlijn op een kruk om te schreeuwen 'VECHT, BREEK met wat je niet zint! DUW DE NADEN UIT ELKAAR en loop naar de ZELFGEMAAKTE wereld die Daar weer achter ligt!' Waarna ik mijn eenzaamheid op een oude televisie stort waarop de porseleinen hondjes de decoratie zijn van de volstrekt niet gemiddelde maar wel specifieke Idolskijkende vrouw, met hondje, wie al twintig jaar alleen woont, wie 's ochtends én 's avonds schoonmaakt. Dat soort mensen. En zoveel andere mensen. Met al hun meningen en waarheden.

Morgen komt Peter, de beste Belg van het Nederlandse theater, ons weer een beetje helpen. En dat terwijl hij aan het repeteren is voor Hamlet. Dank, Peter. Morgen ochtend gaan we nog kijken voor wat moderne huishoudelijke voorwerpen voor in onze spullenparade en kijken voor KosTUUM. Het decoratieve tumult van de montagevoorstelling. Ik hoop zo dat we publiek kunnen verblijden met onze voorstelling, en die kans zit er in. Kom dus allemaal kijken naar deze oprechte en toch zo gespeelde voorstelling. Of voorstel. Het is een uitvouw maquette, zoiets met heel veel kanten en perspectieven. Gezever, maar dat u dit leest vind ik erg bijzonder en ik hoop dat ik u beetje bij beetje kan verleiden om langs te komen. 29 februari in het Grand. ik zeg Tot Later!

Laatste repetitieweken