hotel ten Cate aan de N381

Er zijn naast de mensen die ik ontmoet nog zoveel andere dingen die ik meemaak als ik alleen ben en kijk naar dit land waar ik doorheen loop. Toen ik gisteravond hier net in de bar beneden was geweest waar een plaatselijke CDA top een borrel hield, belde mijn vader op. Ik vertelde dat ik mijn lippen had gestift om naar de bar te lopen en dat ik daar leverworst op zilvere schaaltjes en CDA mannen met fleece trui aantrof. Mijn vader zei door de telefoon 'daar moet je ook over schrijven. Dat lees ik niet op je blog. Dat zijn toch mooie anekdotes. Dat moet je ook schrijven.' Toen ik net roerei uit een roestvrijstalen bak schepte vond ik wel dat hij gelijk had. Voor wie het wil lezen, De mogelijkheid daar dat dat voornamelijk hij is. Dit is voor jou, papa.

Dat is geen sneer. Ik vraag me als ik aan het lopen ben soms af waar ik mee bezig ben. Dan moet ik hard lachen als ik wegloop van een gesprekje. Om mijn egocentrisme. Dat ik denk mensen blij te maken met mijn bezoek aan hen. Maar ik lach ook om de mensen die ik ontmoet en om onze irritante wereld wanneer ik in een rechte lijn langs een weg probeer te lopen maar steeds klem loop omdat ik tegen parkeerhaventjes omringd met paaltjes of doornbosjes aanloop en weer terug moet lopen om vervolgens helemaal om te lopen. Een heel blok om. Gisteravond liep ik te slalommen en riep 'Ik HAAT Nederland. WAT EEN KUT LAND' lachte hard en stapte vervolgend de pornowinkel binnen waar ik tegenaan liep. Iemand zegt me altijd dat toeval niet bestaat.

Ik vroeg de verkoopster om haar meest liefdevolle film. Ze liep met me mee naar de dvd's en wees een rekje dvd's aan waar een groen stickertje op zat geplakt met handgeschreven 'Vrouw vriendelijk' erop. En de meest harde film? Vroeg ik. 'Dat zijn dan deze. Bondage, maar hier boven ook nog de verkrachtingen en de XXL verkrachtingen. We hebben ook cabines hier en laatst stond het geluid zo hard dat het wel leek alsof er letterlijk iemand verkracht werd hiernaast.' Alles in een Emmens accent. 'Als je een afschrift krijgt staat er niet de naam van de winkel maar dit' en ze wijst op een andere naam op het bonnetje. 'Dan weet je dat.'

Ik zag twintig opvliegende ganzen boven het water. Er stond in de mist een paard met een jas aan, wie toen ik zijn hoofd aaide op zijn eigen tong begon te bijten. Zijn tong was opmerkelijk lang, hij draaide hem een kwartslag zoals mensen ook doen, wanneer ze tegen elkaar zeggen 'kan jij dit?' en hun tong in hun mond steeds opnieuw draaien. Wat de meerwaarde is van deze behendigheid is mij een raadsel, want ik zou niet meteen weer willen aannemen dat het iets van erotische aard is. Ik vroeg me af of paarden altijd zo'n lange tong hebben of dat dit een paard met het syndroom van down was. Nu keek ik naar zijn ogen en dacht dat dat best mogelijk zou kunnen zijn. Soms lachte hij en ging zijn enorme kaak open, zijn tong van een meter maaide door de lucht. Hij deed me wel een beetje denken aan het fantastische zoontje van een vriend van mij. Dat jochie ontroert mij altijd diep, toen hij op een podium klom om mee te zingen met een bandje en erop staat dat de microfoon op zijn hoogte wordt gezet. En meteen begint te dansen als hij muziek hoort. Ik had net een uur lang de hele Winterreise geluisterd wat onbeschrijfelijk was en nu zag ik dit geweldige paard. Ik had hem zo graag de Winterreise willen laten horen, maar mijn koptelefoon is niet groot genoeg voor een paardenhoofd. Dan was hij vast gaan dansen.

Ik heb in Gasselte nog een loflied voor de goddelozen en godsverlaters geschreven, daar ga ik nog wat aan schaven en zal het dan hier op internet zetten. Nu ga ik douchen en lopen naar Coevorden, in het boekje van het Pieterpad vermeld als 'belangrijkste handelsstad naast Groningen waar je nu eenmaal niet omheen kon.' Oude stadsmuren en kastelen dus. Leuk, daar later meer over.

PS. Mijn computer heeft geen dvdspeler en de televisie op mijn kamer ook niet. Een domper, maar wie wat bewaard: die heeft wat.

Gegroet.