Retrouver

Ik ben terug in Groningen. Nu heb ik mijn reis gemaakt. Ik heb 150 kilometer gelopen door weilanden en polders en gepraat met goddelozen, godsdragers, geldwolven, wormen, vissers, boerenzonen, mannen en vrouwen. Sommigen gelukkig en sommigen ook eenzaam. Sommigen nemen dan een hond. Sommigen lezen de telegraaf, anderen het AD en soms lezen mensen helemaal geen krant. Ik kocht de eerste week zowel de telegraaf als de volkrant, soms het NRC om deze twee kranten te vergelijken. Maar om eerlijk te zijn begrijp ik de berichtgeving in de telegraaf helemaal niet zo goed. De koppen zijn schreeuwerig en de informatie is voor mij niet helemaal helder waardoor er wel een alarm bel gaat rinkelen maar ik niet precies weet waarvoor ik bang ben. Ik heb het ook niet zo lang volgehouden, natuurlijk went het en lees je het makkelijker. Of niet, misschien zijn die koppen voldoende. Ik heb geen onderzoek gedaan naar kranten, dus ik ben op dit gebied niet veel wijzer geworden. Maar ik weet wel dat ik vaak met mensen praatte die spraken zoals hun nieuwsbron. Mensen zijn bang voor de komende tijden, bang voor de crisis, bang voor hun eigen bestaan. Het gaat voor het gevoel dan over primaire levensbehoeftes, en dat maakt ons egocentrisch.

Gister was ik nog in het Sidhadorp, onder Lelystad. De hele dag heb ik thee gedronken en gepraat met twee bijzondere mensen, TMers en de één heler en helderziende, de ander een filosoof. Ik was de hele middag bij Ina en we hadden het over spiritualiteit, rust vinden, openstaan en geluk. We repareerden een lamp in haar kamer, ze deed voor hoe ze op bezoek in Duitsland bij een Guru mensen had zien dansen met stokken. Waarbij Ina een plastic dweil en de stok ervan gebruikte. Ik had het er met Ina over dat het gek is dat ik vaak uitgerekend die mensen aansprak op mijn tocht die iets met spiritualiteit hadden, of een eigen zoektocht naar het verhevene hadden. Zoals die middag op Lelystad centraal waar ik een jongen, Remy, vroeg wat zijn lievelingsmuziek was. Hij kwam uit Suriname maar de muziek was, hoorde ik thuis, oosterse spirituele muziek. Een soort gebedszang. Remy vertelde me dat hij aura's ziet en weet dat er energieën zijn die wij doorgeven en ontvangen. Ik vroeg Ina of dat iets over mij zegt. Of ik misschien ook ergens spiritueel ben. Maar daarover, en over zoveel andere dingen lachte ze zo vrolijk en zei 'Ach ja!'. Ik zag gistermiddag hoe het is als je je ego achterwegen kan laten. Hoe verheffend licht alles dan wordt. We gingen nog bij iemand langs, de filosoof, en praatten daar tussen stapels met Fransen waar hij mee bezig is, over mijn zoektocht. Waar ik mee op weg ging, wat ik zocht en of het verandert was onderweg. Ik vertelde over het moment vlak voordat ik langs de joodse begraafplaats liep, hoe helder en simpel alles toen was. En vooral, dat het gewoon wás. Dat alle bedoeling weg was, dat het landschap slechts het landschap was en ik slechts een lopend organisme daarin. Ik had het wel ervaren als een soort meditatie. De filosoof zegt dat dat transcendent is, en vindt het mooi. Net als Ina. We hadden het daarvoor over de tijd waarin we leven, de politieke verschuiving naar rechts en waar of hoe de denkers en kunstenaars daar tegenover staan. De filosoof had het over Freud. Een baby is een pure narcist en denkt in eerste instantie dat de tiet bij hem hoort. Er is geen aangeboren karakter, nog empathie bij mensen. Ik vind dit zelf altijd een zeer trieste gedachte en ik word dan ook altijd diep treurig van Freud. Ik zeg dat ik wel geloof in aangeboren empathie. De filosoof was zelf geen absolute Freud aanhanger, daar waar hij ook mediteert en als de ziel reïncarneert en enkel even gebruik maakt van dit lichaam, hoe kan een baby dan nog geen karakter hebben als hij net geboren is. Ik had het over theater en mijn wil en overtuiging dat iedereen moet blijven maken wat uit zijn authenticiteit voortkomt. We hadden het over de wens om je uit te drukken, De Fransman die hij bestudeerde heeft het in zijn werk over retrouver. Hetgeen wat je voelt als je een mooi boek leest, een mooi stuk ziet. Altijd als je iets moois ziet voelt het bekend. Je denkt nooit 'wat mooi, en ik (her)ken het absoluut niet'. Dat is retrouver, het terug vinden. En aldus Freud, de borst. Dat is dus het verhevene. Dat is waar de filosoof, Ina, de Fransen en ik, waar we het allemaal over hebben. Steeds weer. Hij leest Ina en mij tal van gedichten voor uit een dik verzamelalbum van Gerrit Achterberg, die allemaal hierover gaan. Totdat we moe zijn en afscheid nemen.

Nu ga ik alles overdenken en schrijven over de afgelopen weken. Ook ga ik veel dingen lezen en luisteren die ik ben tegengekomen. Veel, het zit vol in mijn hoofd maar het is een goed feest met lekkere wijn en mooie muziek. Waar lachen, goed slapen en dansen bij horen. Ik schrijf snel een vervolg. Misschien wel over les in transcendent mediteren.