Coevorden

Goed. Wachtwoord van internet gehaald.

Gisteren bijna niemand gesproken. Twee wandelaars eventjes in een koffiecaverne, daarna vijfentwintig kilometer lang helemaal niets. Ik liep de afgelopen dagen een beetje vast. Ik voelde steeds dat ik pijn heb in mijn linker voet en wanneer ik door de weilanden loop zie ik mezelf soms door mijn eigen concept heen lopen. Heel vervelend. Alles is dan te geconstrueerd, te ver vooruit bedacht. Verolgens loop je jezelf te analyseren, terwijl deze vrijheid cadeau krijgt zonder dat je ervoor gevochten hebt. Je loopt in waanzinnige lege landschappen. Je overgeven. Je moet je overgeven.

Mijn homeopatische fysio zegt altijd terwijl ik een kwartier als een dier op zijn behandeltafel sta ‘je moet helemaal niets, Eva. Als je ingezakt wil zitten als een vogeltje mag dat ook. Doe maar eens.’ En dan ga ik op mijn hielen zitten alsof ik naar Mekka bid. Om daarna weer overeind te komen en te voelen hoe dat voelt. Ik moest bij ons eerste consult huilen omdat ik dezelfde analytische gedachten had als nu tijdens het lopen, alleen gingen ze toen over het uitgaan van een relatie. En dat is iets ingewikkelder dan kijken naar hoe mooi het land eigenlijk is waar je doorheen loopt.

Ik liep ondertussen alweer een kwartier naar mijn schoenen te kijken. Dan denk je, nee, niet naar je schoenen kijken. Omhoog kijken. Je kijkt op en dan doet je nek pijn en stel je de bandjes van je tas weer wat bij.

Toen kwam het moment dat al die gedachtes verdwenen en er iets nieuws ontstond. De pijn was weg want ik zag het landschap écht en ik hoorde verschillende wandelfanaten in mijn hoofd zeggen 'wandelen werkt als een soort meditatie.' Al die vragen die ik stel aan mensen over vrijheid, geloof, overgave en angsten. Op dat moment was elk antwoord eigenlijk overbodig en ik dacht aan Siddharta van Hesse wanneer hij luistert naar de rivier. Ik dacht na over hoe mensen urenlang mantra’s kunnen zingen. Hoe ze voor Allah alles kunnen opofferen. Ik vraag me af of je als mens echt verlost kan worden van het aardse lijden en of dat komt door iets hogers of dat het je eigen geest is die jezelf bevrijdt. Dat je geest zichzelf als het ware ook wel eens vakantie gunt en je dus in wezen zelf besluit om alles stop te zetten. Om jezelf te bevreiden. Een pijnloos schot in je rug, een shot voor een junk. Een grenzenloze val door de ruimte en tijd. Waarvan ik geloof dat mensen er verhalen over hebben geschreven, Zoals over Mozes met zijn struik. Waarvoor mensen de verklaring hebben gezocht in God.

Toen liep ik langs een kleine Joodse begraafplaats uit de 18e eeuw, Coevorden was vroeger een joodse gemeenschap. Drie bij drie meter en ondanks dat er niemand meer wordt begraven wordt het nogsteeds verzorgd. Dit doet de huidige gemeenschap omdat volgens de Torah graven onaangetast moeten blijven voor als de Messias komt. Dan zullen de doden herrijzen om mee te lopen naar het beloofde land, lees ik op een gedenksteen. De gouden letters geven ook een vermoeden van het Hollandse schuldgevoel. Ik had een blauw edelsteentje in mijn zak zitten voor een goede reis en die heb ik daar op een berg kiezels achtergelaten. De joodse gemeenschap is verdwenen uit Coevorden. En als er ooit schoonheid was in deze stad, is die ook verdwenen. Nu is het alleen nog een treurige stad van goedkope nieuwbouw uit de jaren 50 en de lucht van oud frituurvet. Een groot contrast met het jodendom, Hesse en alles waar ik over nadacht gistermiddag.