Of schreeuwen.
Vanuit een café of bar met koffie in Amsterdam, ik ben aan het schrijven. Ik schrijf ontmoetingen die ik had toen ik liep door Nederland twee weken geleden, in monologen en dialogen en alles krijgt verband met elkaar. Het gaat weg van de werkelijkheid, de fictie is in zicht. De schrijver met schaar en pritstift. Vanaf nu zal ik het ook benadrukken dat het theater aan het worden is. De personages en wat ze zeggen hebben niet echt zo bestaan en zijn zoals ik wil dat ze zijn. Voor jullie, publiek.
JAC: Wat hadden die demonstranten dan voor ogen? Een samenleving in vrijheid? Gratis broodjes voor iedereen? Dat de overheid geld blijft geven aan kunstenaars en zogenaamde arbeidsongeschikten? Zitten ze daar te blowen van hun uitkering, ze kijken naar de sterren en zingen wat over dat wapens slecht zijn en wanneer er een compleet delirium is bereikt wil men het nog wel eens uit proberen te drukken door één penseelstreek op een vel papier te zetten. Hier, kunst, zeggen ze dan, waarna iemand het vanwege ecologische idealen als pleepapier mag hergebruiken.
De overheid. Wat doen ze eraan? Ze zijn bang en cirkelen er daarom eindeloos omheen. Al dat linkse gedraai van jullie. Spinnen zo dertig eindes aan betekenisloze verhalen, maken van al de dingen die hopeloos zijn, van RITUEEL SLACHTEN een punt. Dat is hetzelfde als alleen durven zeggen dat je van iemand houdt als diegene het niet kan horen omdat hij slaapt. Vroeg mijn moeder vroeger aan een vriendje van mij wat hij wilde eten, Dan zei hij ‘gewoon vlees’. En dan maakte mijn moeder gewoon vlees. Simpel. Straks loopt alles door elkaar. Straks ontwikkelt het zich en heten we allemaal Ali. Mijn oma zegt altijd: de liefde kent vele gezichten, maar straks niet meer. Kijk naar die Arabische lente. Ik wil er niets van hebben hoor.
... E: Jij hebt jezelf afgeschermd van de rest van de wereld. Jullie verhouden je tot elkaar, dus niet tot dat daarbuiten. Jij weet niet dat er mensen vechten voor vrijheid, die voor jou heel logisch is. Jij eet de democratie als een sausje over je tongfilet, De bouillabaisse democratie die zo vanzelfsprekend is. Ledrendieren knipperen in etalages voor wereldvrede en betere tijden, maar wel alleen tot 2 januari, dan wordt de wereldvrede weer opgeborgen tot volgend jaar. Terwijl het plein in brand staat. Weer staan de letteren in brand. Arabië smeult zoals het smeulde in de kelders van Berlijn. Misschien is het zo dat de intelligente dat kan inzien, dat de optimist daar iets positiefs van kan maken, dat de oprechte, zoals jij, daar iets aan kan doen. ...
Aan Teddy, in welke stad jij nu ook bent, hoe gaat het daar?
Liefs van de Velponkiningin.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten