WE ZINGEN EN WE DANSEN EN WE ZIJN ZO BLIJ!

Advertentie!

Ik ben weer aan het dromen. 

Vandaag hadden we het er in de kleedkamer over.. dat we ons afvroegen wanneer je eigenlijk moet stoppen met het dromen over je droomhuis en moet gaan beginnen met het gericht werken naar dat droomhuis toe. 
Als je de kunstacademie gaat doen, weet je wel dat dat kasteel in die vallei waarschijnlijk niet in het bijzonder op jou ligt te wachten... Maar je wilt zo graag doen wat je zo graag doet. En je ouders, die zelf de kans niet hebben gekregen of gegrepen om hun passie te volgen, moedigen je aan: 'Ja kind! Als jij toneel wilt spelen dan moet je daar absoluut helemaal voor gaan!' En je wordt aangenomen! Dus je gaat er voor en je gelooft dat je misschien echt een waardevolle bijdrage kunt leveren aan de wereld en tegelijkertijd het mooiste en gelukkigste leven kunt leven wat je je voor kunt stellen.

Nu al die subsidie veranderingen en dingen aan de hand zijn en iedereen die in de kunsten iets heeft opgebouwd moet vechten voor z'n bestaansrecht voel ik heel veel tegelijkertijd. Naast onbegrip, begrip, onbegrip en begrip voel ik me verdrietig. Verdrietig omdat ik zie dat mensen waar ik naar op kijk, mensen die ontzettend veel hebben bereikt en wat mij betreft koningen zijn, ook verdrietig zijn en moe zijn en kwaad. Dan voel ik me ook nog blij. Blij omdat ik op dit moment mag doen wat ik het liefste doe: een voorstelling maken. Ik mag een voorstelling maken. Ik mag een voorstelling maken. Maar mijn blijdschap voelt ongepast en raar en ik kan het nu even niet helpen dat ik ook eventjes niet weet hoe blij ik nou eigenlijk kan zijn. Waarom ben ik zo'n naïef iemand? Waarom denk ik nou nog steeds dat dat kutkasteel op een dag van mij zal zijn? Moet ik nu naar Amsterdam verhuizen, castingfoto's laten maken en mij in de leeuwenkuil storten? Moet ik trouwen en mijzelf... voortplanten? Is het nu een nuttig of een verschrikkelijk slecht idee om te gaan auditeren bij Disneyland Parijs (als Sneeuwwitje, niet als buzz lightyear..) En wat moet je doen als je geen ondernemer bent in deze tijd? Wat moet je doen met je verhalen en ideeën als er al zoveel verhalen en ideeën zijn en al die mensen met die verhalen en ideeën al aan het vechten vechten vechten zijn om de waarde van alles duidelijk te maken, aan de Nederlander, aan de regering, aan zichzelf, aan iedereen. Die idiote mars van beschaving was het toppunt. Ik vond dat een gênant rake metafoor voor wat ik eigenlijk bedoel te zeggen. En terwijl ik dit schrijf voel ik ook hoe klein ik ben. En hoe onbelangrijk deze woorden zijn. Wie zal dit lezen... En wat heb ik nu eigenlijk gezegd... Niet zoveel geloof ik... Ik heb weer van alles 'opgegooid'. 
...
OKÉ
voor degene die dit wel leest... Ik ga nu met iets concreet komen: Laten wij, jij en ik, samen iets ondernemen. Laten we elkaar opzoeken. Misschien kunnen we gaan joggen in het park, zoals ik vandaag heb gedaan (gister was de zon oranje met paars die kunnen we dan ook gaan bekijken) en als we dan helemaal warm zijn en gelukkig van het rennen en het 'vrije gevoel' dan kunnen we misschien... nog ergens gaan dansen of een mooie film kijken.

Nou, dat lijkt me echt heel leuk.

Oh en P.S ik ben eigenlijk een heel sociaal persoon (ookal lijkt het misschien alsof ik denk dat de wereld rondom mij draait, dat is niet zo!)... En zal goed naar je luisteren en kijken... En we gaan het hebben over allerlei zeer belangrijke dingen. Dingen die ertoe doen! Belooft.

Liefs Teddy

Kant noch wal...

Mevrouw A: 'En als jij dan die beurs krijgt... Stel je voor, je krijgt die beurs... Je gaat die master doen in Brussel... Waar komt je dan mee terug. Naar hier. Naar Nederland?'

Stilte.

Teddy: Een goede voorstelling?

Stilte.

Mevrouw A: "...Ja...O.K.. Maar er moet toch 'meer' zijn. Je neemt toch, neem ik aan, 'meer' mee...'

Stilte.

Teddy: Twee goede voorstellingen?

Lange stilte.

O! Nee! Haha HAHAHA. Ik begrijp wat u bedoeld...

Stilte.

Ik begrijp u. Ik neem 'meer' mee inderdaad. Natuurlijk. Een momentje hoor ik moet even overschakelen naar het inhoudelijke dan. Want dat... Ja. Wacht even hoor!

Stilte.

Mag ik u een voorbeeld geven?

En toen heb ik een voorbeeld gegeven die kant noch wal sloeg. Kant noch wal... en ik was ze kwijt. De jury. De jury die ik hoopte te motiveren om mij een beurs te schenken om in het buitenland een master te gaan doen. Een master regie. Oh! Ik had zoveel gekund.Ik had grappig kunnen zijn. Gevat. Goede, slimme, overtuigende dingen kunnen zeggen. Ik heb verschillende barmannen van de Rumba zelfs zo ver gekregen dat ze zeiden: 'Jij moet echt die beurs krijgen! Daar hebben we pas wat aan!' Maar in theorie lokaal 3 te Arnhem, waar het gebeuren moest, gebeurde niks wat ook maar een klein beetje leek op wat er gebeuren moest. 

Wat ging er nou mis? Ik had me nog wel zo voorbereid op een super goed gesprek. Had uren aan mijn boekje met foto's geknutseld. Me niet teveel voorgenomen, niet teveel verwachtingen geschept van tevoren zodat ik eerlijk en in dialoog die motivatie op gang kon brengen. Maar er kwam geen gesprek. 'GO!' Zeiden ze... En daar ging ik.

Achteraf denk ik aan alles wat ik had kunnen doen. 

Ik had op mijn stoel kunnen gaan staan en kunnen zingen:

'Dames en Heren. Ja! Dames en Heren,

geef mij toch die beurs, dan kan ik weer leren!

Regie is heel lastig, regie is heel mooi,

Schenk mij de beurs dan wordt ik geen lichtekooi!'

Ik had halverwege kunnen zeggen: 'Sorry, ik ben niet echt concreet hè...? Ik ben een beetje zenuwachtig geloof ik. Zou ik u wat mogen voorlezen?'

En dan had ik een stukje uit de toverberg voorgelezen.

Of ik had ook abrupt kunnen opstaan, m'n haar naar achteren kunnen gooien en kunnen zeggen: 'ZEG, Pardon! Hier ben ik niet, helemaal niet, voor naar Arnhem gereisd. Dit is niet mijn idee van een goed gesprek! Wilt u mij alstublieft niet verwarren met opmerkingen over 'dat er geen regie-studies bestaan' en kunnen wij het hebben over de brief waar ik zo ontzettend hard aan heb gewerkt! Het is moeilijk om uit te leggen wat ik mee zal nemen uit Brussel maar ik weet wel dat verdieping in het regisseren en in de samenwerking, iets is wat meer mensen zouden moeten doen. Een goede samenwerking is niet makkelijk. Regisseren is niet makkelijk. En ik heb voorstellingen in mijn kop die mensen gaan aanspreken. Ze zijn entertainend, aantrekkelijk, verrassend en spannend en er zullen wachtrijen tot het einde van de straat, met hekken eromheen staan voor de tickets. Dit is echt waar! Dit gaat gebeuren! Ik heb er zelf over gedroomd! En ik zal u niet teleurstellen. Ik zal dag en nacht hard werken en op een dag mijn toverformule gevonden hebben en dan zal nooit meer iemand durven fluisteren dat toneel aan het sterven is. Niemand zal dat zelfs maar kunnen denken omdat het zo LEVEND is. En de Nederlander word fantasievoller en vrijer en kritischer. En slimmer! Nog slimmer! En mensen zullen meer gaan zingen op hun Vespa en alle kassa juffrouwen dragen blauwe mascara en knipperen lief en in slow motion met hun wimpers als ze vragen of u ook zegels wil voor het tonil.'

Alles is echt ' '

Het blad Mister Motly staat deze maand in het teken van 'de roes en alles is echt'... Alles wat er in staat is boeiend. Vind ik boeiend. Ik vind het een mooi thema. Het is een echte aanrader als je geïnteresseerd bent in verschillende realiteiten en kortstondige geluksmomenten waar je wel voor zou willen sterven. God wat een grote woorden. Sterven...
Ik heb vandaag een hunebed gezien! Een echte hunebed. En een mevrouw die haar hond aan het uitlaten was aan wie we vroegen hoe het eigenlijk zat met die hunebedden stond gelijk 'aan' en begon me toch een verhaal... 'Dat het uitlegbordje gesloopt was door "de jeugd" en dat het een graf was/is dat er nog steeds lijken onder liggen', etc, etc. mijn dag kon NIET meer stuk! Daarna hebben we de voorstelling weer gespeeld voor Drentse kinderen en ik vond ze zo aandachtig en lief. Ze waren stil en met grote ogen keken ze naar het verhaal. Ze vonden de dingen mooi en grappig en soms ook 'goed'. En ik ben echt niet cynisch als ik zeg dat ik mij vandaag echt absolut nuttig voelde.

We spelen!!! Met ijsjes, met ballen, onze kleren, onze haren, we spelen!!!

When i Grow up

When I grow up, I want to be a forester
Run through the moss on high heels
That’s what I’ll do, throwing out boomerang
Waiting for it to come back to me


When I grow up, I want to live near the sea
Crab claws and bottles of rum
That’s what i’ll have staring at the seashell
Waiting for it to embrace me

I put my soul in what I do
Last night I drew a funny man
with dark eyes and a hanging tongue
It goes way bad, I never liked a sad look
From someone who wants to be loved by you
I’m very good with plants
When my friends are away
they let me keep the soil moist
On the seventh day I rest
for a minute or two
then back on my feet and cry for you oooh oh
You’ve got cucumbers on your eyes
Too much time spent on nothing
waiting for a moment to arise
The face in the ceiling and arms too long
I wait for him to catch me


Waiting for you to embrace me

Lyrics by Fever Ray

When i grow up...

It don't mean a thing. It never means a thing. It don't mean a thing. It never means a thing. It's got that swing.

Hands in the... AIR!!!

UH! HANDEN IN DE LUCHT!

Ik heb stiekem het vorige stukje gewist omdat ik het ineens weer heel stom en uitleggerig vond.

Die kuttaal staat voor mij zo vaak voor uitleggerigheid. 

Man: Uitleggerig? Ik vind het helemaal niet uitleggerig. Ik ben juist mijn uitlegboekje onder m’n stoel met m’n schoen aan het proberen te vinden.

Vrouw: SSST. Zo kan ik het niet volgen Sjaak.

Het is hoe het is. Het zit hoe het zit. (O.M.G!)

Maar uiteindelijk is en zit het natuurlijk net allemaal helemaal wat anders. 

Plop.

Mooi hè! Oh, dat vind ik zo mooi aan alles. 

Alles wat ik schrijf staat zo vast. Vreselijk. 
O jee.
Ik ga dit zometeen ook weer wissen denk ik.

O! EN raakt iemand al geïnteresseerd in.............................

de voorstelling die ik aan het maken ben?

Nee?

JA! Daar achterin! 

...

U stak toch uw hand op? 

...

O, u deed gewoon uw arm omhoog... Nee! dat is helemaal oke. Dat mag natuurlijk allemaal hier. Bij mij mag alles. Echt waar. Iedereen is helemaal vrij om te doen en laten wat ie maar wil.

 

Uh DRUGS. Cotton candy laced in gold. Stack that money, sushi roll. Bottles up, feeling throw'd. V.I.P. it overload.

MY WORLD.

We zijn vrij!

Wij zijn vrij.  . 

Bericht van Eva, nog zeven dagen

Wij zijn aan het monteren voor ERBARME DICH
Het is nog allemaal veel. De vraag is, wat haal je weg. Maak ik mijn punt als ik dingen schrap. En het is lastig om je punt te maken als dat gaat over nuance. Wat gaat over het niet willen hebben van vooroordelen.
We repeteren inmiddels in de zaal met licht en goed geluid. Vanavond was peter er, samen met Anna Shoe, het NNT in miniformaat. Dat was fijn, en zij waren blij met de augurken en de krentenbollen die wij blijmoedig uitdelen aan het begin van de voorstelling. Wat ook sterke trekken heeft van een theatrale lezing. Kon je je hoofd maar openklappen en dat laten zien aan de mensen. De wereld zoals hij in mijn hoofd zit. Mijn hoofd zit aardig vol namelijk.
Simone is in deze  voorstelling een Poolse gastarbeider, een Urkse visser, een kerkganger, een tachtig jarige man uit Annen, een man die een half jaar in een donkere grot gaat zitten om te verjongen, een onzeker meisje en zichzelf en dat speelt ze allemaal heel mooi.
Kom daarvoor zeker ook kijken.
Wij zijn leuk samen op toneel, dat horen we steeds.
En we willen dit graag vertellen.

Morgen weer bericht, V.S.O.P, Carl. Ik ga slapen. De 29ste dus, volgende week woensdag. Half negen in het Grand.
Het tegenovergestelde van wat Teddy maakt, denk ik zo met zekerheid te kunnen zeggen, op de Duitse titels na!
GOED, GROET!
Eva

Das leben ist ein PONYHOF!

Ik heb de afgelopen weken gerepeteerd bij de Citadel.

Morgen voor het eerst naar de gymzaal en 84 kinderen, hopelijk, vermaken met de magie van het theater. Om half tien 's ochtends, zonder lichtplan, zonder koperen kees. Maar wel met een groep mensen die er volledig voor gaan, het verhaal van de opkomst en ondergang van de supermarkt familie Albertsen tot leven te wekken... En ik kan niet slapen. Er suizen honderd gedachten door mijn hoofd. Wat gaat er na Station Noord gebeuren. Wat gaat er met mijn hoofd gebeuren als ik geen plek meer heb mijn fantasieën vorm te geven. Ontploffen zal die zeker... Zeker dat die ontploft. En wat gebeurd er eigenlijk met al mijn lichtgevende ballen als ik er klaar mee ben? Zal ik ooit klaar zijn met ze? Zullen die ook gaan ontploffen... Nou, dat denk ik niet. En zo wel, dan hebben we er weer wapens bij, raken mensen nog meer gemotiveerd om oorlog te voeren. Is ook niet goed. Heb ik dat dan teweeg gebracht? Nou, dan kom ik misschien toch nog in een geschiedenisboek. Ik wil zo graag vrij zijn. Ik wil zo graag mooie sprookjes maken die gaan over vandaag maar ook over vroeger. Bla, bla, bla. Sprookjes die bij iedereen die erbij is, de fantasie aaaaaaanwakkert. Maar ja, zo wil iedereen wel weer wat natuurlijk. Misschien is het een goed idee om iemand te bellen. Ach nee, ik moet het maar gewoon accepteren. Ik ben nu even alleen. En iemand bellen is jezelf afleiden van 't alleen zijn met die honderd gedachten. Ik haat die stomme zogenaamd poëtische toneeltekstjes trouwens heel erg en nu ben ik er zelf in eentje beland. Hoe heeft dit nu weer kunnen gebeuren! Ik kan ook geen moment alleen zijn en het is weer goed mis. Maar, er zijn mensen die sterven aan de honger Teddy. En kijk eens om je heen. Wat een spulletjes en dingetjes heb jij allemaal! Oh mijn God. Wat moet er straks met al die spulletjes gebeuren als ik op straat beland? Dat is toch zielig! Alleen voor hen al moet ik niet op straat belanden. Dus dat betekend misschien toch dat ik nu moet gaan slapen zodat ik morgen: vrolijk, en met energie en met spelplezierrrr in die gymzaal klaarsta om die 84 kinderen eens even een heel geloofwaardig doch merkwaardig Koreaans supermarktmeisje voor te schotelen. Ja. Dat ga ik doen!

De teaser van de voorstelling die er toch echt gaat komen. En waar ik nu al van hou. DAS LEBEN IST EiN POnyhof

Lieve Bloglezers, zie hier onze flyer. Wij zijn blij. Als je wil weten wat ons zelfverzonnen woord Verhoudingsdrang volgens ons betekend, zie dan het filmpje hieronder.

Ik houd jullie op de hoogte de komende week, de laatste sprint. Grote Groet! Eva en Simone

Filmpje ERBARME DICH

Klik hier om ons filmpje te bekijken waarin we beantwoorden wat verhoudingsdrang betekend.

Laatste repetitieweken van Eva en Simone

Wat is het toch lekker als iets gaat! Stroomt! We hebben iets waarbinnen opeens alles kan. Dingen met een fijn dof geluid op zijn plaats vallen. We hebben veel gezocht naar wat dit moest zijn, maar het eindeloos zoeken levert volgens mij zeker een nuance op waardoor het stuk (Nu!) best mooi lijkt te worden. Vanmiddag kwam Nhung onverwachts langs, onze oud klasgenoot van ons van de toneelschool, die ook bij Station Noord een Oerolvoorstelling gaat maken. We zouden voor haar een stukje spelen, maar het liep wel dus hebben we doorgespeeld tot het einde. Waar wel een kwartje viel, een punchstatement werd gemaakt, een stilte voor het 'nou, dit ongeveer.' van onze kant. En Nhung gaf ons terug wat wij terug wilde hebben.

Het stuk bestaat, zoals je op het vorige tekeningetje kan zien, uit twee lagen. Vanaf de achterste laag aanschouwen wij de wereld en de mensen op die wereld, vouwen wij Nederland open en de voorste laag. De laag van de portretten, personen en perspectieven. Zodra wij in de voorste laag stappen laten wij een verzameling aan personages zien. Dat was een fijne heldere vondst. (Mooi woord is dat! Vondst.) Wat helemaal mooi is, ik heb de App Remote gedownload, daarmee kan ik vanaf mijn Iphone op toneel Itunes op mijn computer bedienen. Zo gaan de overgangen al een stuk soepeler dan in de zich kort hiervoor afgespeelde geschiedenis, waar ik het heen en weer hollen naar de spatiebalk gebruikte. Simone klimt in de achterlijn op een kruk om te schreeuwen 'VECHT, BREEK met wat je niet zint! DUW DE NADEN UIT ELKAAR en loop naar de ZELFGEMAAKTE wereld die Daar weer achter ligt!' Waarna ik mijn eenzaamheid op een oude televisie stort waarop de porseleinen hondjes de decoratie zijn van de volstrekt niet gemiddelde maar wel specifieke Idolskijkende vrouw, met hondje, wie al twintig jaar alleen woont, wie 's ochtends én 's avonds schoonmaakt. Dat soort mensen. En zoveel andere mensen. Met al hun meningen en waarheden.

Morgen komt Peter, de beste Belg van het Nederlandse theater, ons weer een beetje helpen. En dat terwijl hij aan het repeteren is voor Hamlet. Dank, Peter. Morgen ochtend gaan we nog kijken voor wat moderne huishoudelijke voorwerpen voor in onze spullenparade en kijken voor KosTUUM. Het decoratieve tumult van de montagevoorstelling. Ik hoop zo dat we publiek kunnen verblijden met onze voorstelling, en die kans zit er in. Kom dus allemaal kijken naar deze oprechte en toch zo gespeelde voorstelling. Of voorstel. Het is een uitvouw maquette, zoiets met heel veel kanten en perspectieven. Gezever, maar dat u dit leest vind ik erg bijzonder en ik hoop dat ik u beetje bij beetje kan verleiden om langs te komen. 29 februari in het Grand. ik zeg Tot Later!

Laatste repetitieweken

Vorm

Het is nu de zoektocht naar vorm. Een vorm waarin onze mening niet centraal staat, maar waarin we kunnen laten zien hoe verschillende mensen tot hun waarheden komen. Van micro naar macro. Er is een tafeltje met een stoeltje en een aantal microfoon standaards. Er zijn vrouwen op een congres over Nederland aan het spreken en er is een nieuwe proloog:

Dit is een verhaal over de recht geschapenen
En over de goddelozen, de godsdragers,
De zondaars en de vreemdelingen.
De sporen en de lijnen die zij achterlaten
Omdat ze bewegen en voortgaan.
hun meningen, de zelfredzaamheid
Zelfbestuiving en zelfinstandhouding
Door telkens weer dat idee
dat ze in een tijd leven
Die achteraf vast als belangrijk
Zal worden herinnerd.
Want als ze ooit in de geschiedenisboeken zullen staan
Is dat iets wat het ondraaglijke idee van doodgaan
En vergeten worden iets beter te verdragen maakt.
Deze gedachtes van de mensen
Genereren een nieuwe energie.
Er ontstaat een kolkende beweging
Door het lopen en trappen
En schreeuwen van de mensen.
Zelf denken de mensen dat het angst is,
Maar eigenlijk is het opwinding.
Er kan iets bijzonders gebeuren.
De angst is voor verlies van identiteit
Wat als een flinterdun suikerlaagje
op het menselijke bestaan ligt.
En om niet meegetrokken te worden
Houden de mensen zich vast,
Aan handvaten zoals die van de magnetrons
Of smakeloze politici
Psalmenboekjes, vertrouwde merken,
Hamsterweken en voordeuren op dubbelslot
Waarmee je de buitenstaander buiten kunt houden.
De mensen weten namelijk niet
Waar de draaikolk hen heen zal leiden.
Misschien wel naar een hoogte
Waar ‘s nachts het bedlampje aanlaten
Je niet meer zal behoeden voor identiteitsverlies
Of de zwarte gaten in het heelal.
Je leven wat met een oorverdovend kraken
Losscheurt van zijn dagelijkse normaliteit
Wat is er dan?
Wat blijft er dan van je over?
Dus blijf je erbij dat die anderen,
Die het anders doen dan jij
Moeten worden weggevaagd,
uitgewist of overgeschilderd.
Dan is er weer rust.

Wat nou als de mensen terecht zouden komen
In de ruimte tussen de tv en de verhoudingsdrang.
Zich mee zouden laten voeren door de wind
Waarin nog de galm van al de stemmen
En al de meningen weerklinkt
Maar zacht; als het zoemen van bijen in de verte
zoals ‘s zomers als je in het gras ligt
Van die dagen waarop de liefde zo makkelijk ontstaat.
Misschien blijkt losgescheurd zijn van je leven
Wel dát te zijn.
Een zomerdag.
Het probleem is echter dat micro
Niet moeiteloos macro kan worden.
Je kan niet door de muren heen hetgeen zien
Wat daarachter ligt.

En dan zijn er nog al die andere vragen waar we aan verder werken.

Begin maart staan we ook in Frascati WG, tijdens een week over Europa en hoe mensen tegenover elkaar staan. Daarover later meer, nu eerst maar eens die voorstelling maken. Hoe komt het tot alles en meer..

SGP

Onze zoektocht is toch telkens naar mededogen. Hoe komt het dat mensen komen tot vooroordelen, waar komt dat vandaan? De schoonheid van dit onderzoek is dat het gaat om hoop, om begrip van onze kant. De zoektocht naar de mogelijkheden.

Wat belangrijk is is dat het om een groot probleem gaat. Wij zijn kunstenaars en willen iets moois maken wat om hoop gaat, maar vandaag zijn we bezig met de volgende ingezonden brief in de spits van afgelopen vrijdag:

Beatrix moet aandacht vragen voor vervolging Koningin Beatrix deed de ophef over haar hoofddoek in Oman en de VAE af als 'onzin'. Beseft ze wel dat ze hiermee respect toont voor een gewelddadige religie, in een land waar een bekering vanuit de Islam naar een andere religie bij wet verboden is? Is het goed dat een vorstin van een democratisch land respect toont voor zo'n verfoeilijke religie door op blote voeten en met een potsierlijke hoofddoek rond te struinen in zo'n mensonterend 'heiligdom'? Nee! Laat haar eerst eens aandacht vragen voor de vervolging van andere religies dan die verderfelijke berber religie.

Degene die dit heeft geschreven is onze leeftijd, heeft gymnasium gedaan, is lid van de jongeren SGP en schrijft in een folder van de SGP het volgende: grootste ergenis: het feit dat nederland zich met knikkende knIeën laat Islamiseren. de opkomst van de Islam Is niet alleen te wijten aan de kracht van de Is- lam, maar ook aan de zwakke nederlandse Politiek.

Dat wij dit nu weten is de kracht van internet, wat ook meteen het enge is. Al die blogs, forums en ander gapende lekken van onze beschaving.

Erbarme dich.

Eva en Simone

Verhoudingsdrang

Beste bloglezers,

Simone en ik hadden een goede tweede repetitieweek. We hebben deze week teksten geleerd, en zijn daarmee op de vloer gaan zoeken. Ik heb haar erbij gevraagd en ik ben met Simone naast speelster ook blij met haar als medemaakster. Na lange discussies deze week over metatheatraliteit liet ik toch het idee toe dat de verschillende personages en fragmenten een inleiding nodig hebben, die moet worden verteld. Over mijn wandeltocht en over Nederland. Al de mensen die ik ben tegengekomen op mijn wandelreis die nu personages zijn in ons verhaal. We maken steeds acts en achter op toneel komt een verhoging, een Hide park box waar vanaf meningen worden verkondigd.

Het stuk gaat over vooroordelen, hoe en wanneer die tot stand komen. Het gaat over mensen die een waarheid voor zichzelf hebben aangenomen en dat hoe groter iemands overtuiging is van die waarheid, hoe moeilijker het gesprek wordt. Het gaat over hoe eng dat kan worden. Het gaat over de laag waarvan wij geloven dat die onder de laag van verhoudgingsdrang en veroudering zit. De laag waarin mensen misschien gelijk zijn aan elkaar en elke waarheid relatief kan worden gezien. Waar mensen zichzelf willen terugvinden in een ander en elkaar dus zoeken. Die laag en hoe daar te komen.

Grote groet, Simone en Eva

Bericht van Eva en Simone

Vandaag zijn we begonnen met de tweede week van de repetities. Het speelt zich af in een bar. Ergens tussen acht uur ‘s avonds en een twaalf uur ‘s nachts, Op een dorp met roze beddenovertrekken over de boxsprings en porseleinen hondjes op de decoratieve schouw. Verlaten avondstraten met glimmende toyotatjes.

Net buiten het dorp, iets verder dan Jackys snacks, De pollobar met uithangbord, tap, biljart.

Hier zijn de goddelozen, de godsdragers, de uitbaters, degenen met zaakjes. Zij die een andere god aandragen. De jonge meisjes en de vreemdelingen. En dan zijn er ook nog de recht geschapenen. Leven zoals dat schijnt te horen, hoort te horen. Vroeg of laat krijgt iemand misschien wel gelijk, mocht iemand tot de conclusie komen dat gelijk hebben misschien niet bestaat. Ze praten ondertussen door en dan wordt er ook nog gedanst.

Dit is Simone van Bennekom, wij zaten bij elkaar in de klas op de toneelschool en studeerden samen af met de voorstelling De Hollanders. Nu speelt ze bij mij mee, dat heb ik haar gevraagd. Dit is een foto gemaakt in Amsterdam, we zullen snel een leuke repetitiefoto uploaden.

Groet!

in ongebed - Eva

"Kijk naar deze handen. De lijnen, de nagels en de knokkels. Hoe de linker moeiteloos in de rechter past. We vouwen deze handen in elkaar want losse handen zijn maar beangstigende losse handen. Spreiden we onze armen, dan raken onze handpalmen de lucht, reiken we naar de horizon en raken de oneindigheid aan. Wij schudden dan de rest van de wereld de hand, want de wereld kent zijn grens precies daar waar onze vingertoppen vingerafdrukken hebben. Dat is waar de wereld domweg overloopt in ons, de wereld met de handen van mensen die tederheid hebben gekend, die hebben geslagen maar ook geworsteld. En weet je wat die handen deden met degene over wie ze ’s nachts droomden? Ze pakten diegene tussen supermarktrekken of op de trap van een achterhuis, drukten haar tegen de muur in wc’s bij de chinees of in de hoek van een bruin café, en ze zeggen terwijl ze diegene recht aankijken, ik ben gek, maar het is waar, met de laatste zucht die ik uitadem fluister ik jouw naam. Ga met me mee. En ze smeken op de achterbank van een nachtelijke taxi om te blijven, één nacht maar in de naam van, van de liefde. Laat ons daarom, om u daartegen te beschermen, de handpalmen samen vouwen. Zodat de energie van de ene hand gewoon weer overloopt in de andere. En bidden."

en de muziek http://www.youtube.com/watch?v=29KHPHT_wy4

Kunst, Eva

Lieve Teddy. Ik was laatst in de Ardennen, over die boom of een plek. Je rijdt daar een weg af waarvan je het gevoel hebt dat je naar het randje van de wereld rijdt, met alleen maar vakantiewoningen en grote, van bruin hout laag gebouwde restaurants eraan. Aan het einde van die weg staat RESTAURANT LE BELVEDERE wat al een paar jaar dicht is. Als je achterom het terras oploopt zie je door het raam de tafels die nog gedekt zijn, met roze kleedjes die over de diagonaal over de tafels liggen, een kamerplant die dood nog in zijn pot hangt, bruine bladeren liggen onder de pot in een cirkel op de grond. Een bar met foto's van de omgeving erboven. Een paar ramen verder de lounge, met grote camel kleurige banken. Boven zijn denk ik hotelkamers waarvan de gordijnen dicht zitten. En aan het gebouw zit een uitkijktoren, die nu is afgesloten met een hangslot om een hek, maar waar je zo overheen kunt stappen. Boven zie je de Ourthe kronkelen. Vanaf boven keek ik op een dakraampje wat open stond, en aan de schuif hing een backpack. Iets wat ik heel vreemd vond. Zou er iemand naar binnen zijn gegaan? Of was diegene er al die jaren al? Dat is zo'n plek waarvan ik weet dat ik er iets mee moet. Hoe is het gegaan, hebben ze ruzie gekregen? Zijn ze over de kop gegaan? Of is er iets gebeurd, is er iemand van de steile rotswanden naar beneden gevallen? Misschien geduwd. Een verlaten plek waar de mensen die er nog zijn, zijn achtergebleven in de tijd. Ik moest meteen aan jou denken en aan iets wat wij binnenkort samen gaan maken. Ik kan je dit natuurlijk ook emailen, maar aangezien ik niet in volledige afwezigheid wil verkeren en op deze blog toch soms een teken van leven wil geven, dacht ik ik doe het zo. Er moet iets met een dans, in ouderwetse Waalse oudejaarsavond kostuums. Iemand die nooit iets zegt en in een hoek staat, iemand die een radio probeert te repareren en een jongen die op een ouderwetse flipperkast speelt. Ik spreek je er nog over.

Stukje uit mijn proloog uit mijn sciptie.Teddy

In principe kan alles mij het gevoel geven wat kunst ook kan. Een dode boom langs een bevroren meer, hij staat misschien voor mij wel symbool voor de vergankelijkheid en geeft me meer gevoelens en associaties dan een schilderij van een dode boom langs een bevroren meer, maar het grote verschil is dat die natuurlijke boom niet gecreëerd is om mijn waarneming te veranderen. Het is ook niet specifiek op die plek geplaatst of heeft niet juist die grootte, zodat ik het zie zoals het bedoeld is. Het is niet eens gemaakt om bekeken te worden. Het is zomaar ontstaan.

.

Kunst, in welke vorm dan ook begint met een idee. Het word gemaakt met een zeker doel. Er zit een verhaal achter, een persoon, een creatief proces.

.

En ik vind het fascinerend.

.

Het lijkt aan de ene kant bijzonder dat er een persoon op een bepaald idee is gekomen en dat idee werkelijk heeft vormgegeven. En dat hetgeen wat is vormgegeven en ik elkaar op een dag ontmoeten. Op het podium. In het museum. Aan de andere kant lijkt het wel alsof iedereen de hele tijd ideeën heeft en ze uitvoert (ik zit natuurlijk ook in dat soort kringen, maar toch, het zijn er veel). En ik ben geïnteresseerd in ieders verhaal. Ieders beweegreden. Misschien kan ik daaruit opmaken hoe waardevol en belangrijk het is. Want los van mijn smaak, ben ik er nog niet over uit wat er nu toe doet en wat niet en of dat belangrijk is. Wat er nu gebeurd in ons land op het gebied van kunst toont wel dat het vrij belangrijk is om dat te kunnen uitleggen. Niet alleen in daden maar ook in woorden. Gefascineerd ben ik, als ik kippen zie rondlopen in een museum, als ik op de kunstbiënnale in Berlijn de werkelijke scheur niet van de kunstmatige scheur kan onderscheiden of als ik ergens onder de grond keiharde dreunen en elektro-geluidjes hoor en ik sta stil, want ik kan het niet meer volgen. De mensen om me heen dansen (ik schrijf dansen maar het lijkt meer op doodgaan) stug door, daar zijn ze immers voor gekomen. Maar wat wil die mysterieuze, donkere man daar achter die draaitafel. Dit zijn zulke heftige geluiden, daar kan hij niet niks mee bedoelen.

.

Ik loop rond op de kunstacademie en verdrink in, of erger nog, struikel over de hoeveelheid kunstwerkjes die in lokalen verspreid liggen. Bomvol ligt het met lege doeken, overvolle doeken, verfvlekken die op zichzelf al een kunstwerk zouden kunnen vormen, schetsen, tekeningetjes, boeken over Amerikaanse droomhuizen, lege flessen, een kapotte piano.

.

Een jongen is bezig met een schilderij. Hij is druk bezig met lijnen afplakken en heeft een plan. Hij zet lijnen op het doek en begint te schilderen. Uiteindelijk gaat hij ervoor zitten: ‘Het werkt niet’ zegt hij. Hij kijkt er een lange tijd naar vanuit een decadente, laag bij de grond staande, donkergroene stoel met ribbelstof (waar komt die vandaan?) en mompelt: ‘Nu weet ik het’. Hij verft het weer wit.

.

Ik loop langs de dansacademie en ik zie een meisje in een groot danslokaal, gehuld in een spannende creatie, ernstig naar zichzelf in de spiegel kijken. Ze loopt heen en weer naar de muziekinstallatie om een stukje muziek steeds opnieuw op te zetten. Ze is een dans aan het maken. Ze luistert naar de muziek en probeert met haar lichaam vorm te geven wat ze in haar hoofd voor zich ziet. Ze herhaalt de bewegingen die ze heeft maar ze komt niet verder. Uiteindelijk besluit de conciërge voor haar dat het wel genoeg is voor vandaag en ze verlaat met moeite en in zichzelf gekeerd de ruimte. Zelf heb ik net kippen terug naar huis gebracht die ik gebruikt heb bij een voorstelling. Ze hebben de hele auto onder gepist en gescheten en ik ben de hele tijd bang dat ze sterven van de verwarring (theaterlichten, publiek en nepgras). Als ik ze weer vrij laat in hun boerderijtje voel ik een ontspanning die ik al een tijdje niet gevoeld heb.

.

En bij al deze, ik noem het maar even ‘inspanningen’, wordt er op een bepaald moment bij de persoon in kwestie door de persoon in kwestie maar ook zeker door diens omgeving soms wel eens de vraag gesteld: Waar doe je toch allemaal voor? Nou! zegt de schilder: Constant Anton Nieuwenhuys (Amsterdam, 21 juli 1920 – Utrecht, 1 augustus 2005) was een Nederlands kunstschilder

‘Het zal de aandrang wel geweest zijn. Als kind wilde ik eigenlijk leeuwentemmer worden. Ik ging veel naar Artis en zat dan bij de leeuwen met mijn neus op de tralies. Ik las zelfs al boeken over dierenpsychologie, maar uiteindelijk was de drang om te gaan schilderen sterker.’

Nou! Zegt de schrijver: PETER HENK STEENHUIS

Waarom schrijf ik? Het enige juiste antwoord op die vraag is: omdat ik zoveel ervaren heb. Toen ik jong was had ik een bijna pathologisch ervaringsvermogen ik was een eenzelvige figuur met eigen belevingspunten die mij thuis vormden, anders gezegd: die belevingspunten vormden het thuis zijn in mijzelf. Die punten zijn nog steeds bron van inspiratie. Bijvoorbeeld Ik kon vroeger eindeloos naar de handen van meisjes kijken. Ik ben een handen fetisjist. Waar komt dat vandaan? Hoe word je dat? Dat is niet te achterhalen, je beleeft zoiets, en als je iets intens beleeft wil je erover vertellen. Dus ben ik gaan schrijven.

Nou! zegt de Architect: HERMAN HERZBERGER

Men denkt altijd dat kunstwerken het resultaat zijn van geniale gedachtes: de kunstenaar kijkt uit het raam, er komt een vogel voorbijgevlogen, en pats, ineens is het hem duidelijk wat hij moet maken. Ik ben een werker, geen dromend genie, dat leunt op beslissende invallen. Een andere manier van scheppen spreekt mij meer aan. In mijn boek de ruimte van de architect zeg ik dat het scheppingsproces op het volgende neerkomt: eerst is er een opgave, helder geformuleerd of vaag dagend. Je bent op zoek naar een idee dat tot een concept kan leiden van waaruit het ontwerp verder ontwikkeld kan worden. Om je heen kijken en puttend uit je geheugen waar de ooit door jou interessante gedachte beelden zijn opgeslagen, ga je zoeken naar analogieën.

Armando, geboren als Herman Dirk van Dodeweerd (Amsterdam, 18 september 1929) is een Nederlands kunstschilder, beeldhouwer, dichter, schrijver, violist, acteur, journalist, film-, televisie- en theatermaker.

Ik probeer me voor te stellen of u iets kleur- of compositietechnisch uitprobeert, of, meer romantisch, een bepaald gevoel, een bepaald idee wilt verbeelden. ‘Ik verbeeld nooit gevoelens. Ik heb geen gevoelens. Het is een soort dwang, drang, om bepaalde schilderijen te maken. Dat is niet van stemmingen of gevoelens afhankelijk.’ Terwijl u werk bij de toeschouwers toch veel emoties losmaakt. ‘Dat is wat anders. Dramatisch mag het zijn, dat mag het zijn. Moet het zijn, zelfs.’ Maar voelt u dat drama niet zelf. Dat is altijd moeilijk – nee, ik voel het niet in mezelf, maar ‘Het komt natuurlijk wel uit mezelf. Anders zou ik het niet kunnen schilderen, willen schilderen. Maar ik ga er niet onder gebukt.’ Komt dat doordat u het schildert? ‘Misschien, dat weet ik niet eens. Ik zit verschrikkelijk te denken aan wat Riekje Swart, de galeriste, ooit heeft gezegd… ‘

Armando pakt de telefoon naast de stoel.

‘Ik zal het eens even aan mijn vrouw vragen, dat was de spijker op de kop.’

Zijn vrouw neemt niet op.

‘Het was iets als “ingehouden emotie’”maar zij zei het mooier.’ Wilde u in uw jeugd al zulk werk maken? ‘Toen maakte ik ander werk.’ Maar je kunt er toch naar streven? Grijnst: ‘Ik was een en al streven.’ Waar streefde u dan naar? ‘Mooie schilderijen maken. Hevige dramatische schilderijen. Ik kan me herinneren dat ik ineens zo vreselijk genoeg kreeg van kunst. Toen ben ik me vooral gaan bezighouden met schrijven, het boek De SS-ers (1967), en daarna ben ik weer voorzichtig begonnen met tekenen. Dat was na een nachtwandeling in de duinen bij Zandvoort, dat weet ik nog precies.’ Wat gebeurde er op die wandeling? ‘Ik voelde ineens weer die verschrikkelijke drang om te gaan tekenen. Ik ben naar huis gegaan en heb getekend. Zulke dingen overkomen je, als kunstenaar. Dat is heel merkwaardig. Daar heb je niks over te vertellen.’ Hoe kan dat nou ineens? ‘Ja, ik weet ook niet. Ik ben totaal niet geïnteresseerd in mijn eigen psyche. Die dingen gebeuren met je, dat is het vreemde. Vanaf de jaren zeventig waren uw schilderijen, tot voor kort, bijna volledig zwart wit. Was die beperking een echt besluit? ‘Nee, dat is vanzelf gegroeid. Ik besluit nooit wat.’ Kunt u dat proces beschrijven? ‘Daar valt niet veel aan te beschrijven. Op een zeker moment beperk je je. Ik beperk me graag, denk ik. Zwart-wit vond ik een mooie beperking. En iedere kleur die erbij kwam ging me irriteren. Dat was kitscherig. Dus liet ik het er maar bij. Des te merkwaardiger dat die kleur de laatste tijd weer terug is gekomen. En dat die ook nog naar mijn zin is, me niet stoort.’ Maar u blijft zich beperken, want uw doeken blijven uit twee kleuren bestaan, zwart en blauw of zwart en rood. ‘Ik zal nooit bonte schilderijen maken.’ U schildert veel onderwerpen met een nadrukkelijke symbolische lading – een vlag, een rad. Hebben die een specifieke, persoonlijke betekenis of wilt u verwijzen naar de bredere betekenis die ze in onze cultuur hebben? ‘Ik weet niet of het symbolen zijn. Ook die thema’s dringen zich aan mij op. Ik kan me nog precies herinneren wanneer ik mijn eerste vlag schilderde. Ik weet het adres zelfs nog, de Bundesallee in Berlijn, op een kleine zolder. Ik maakte dat schilderij, het was klaar voor ik het wist en ik dacht: hé, dit is een prachtig onderwerp. Wie schetst mijn verbazing toen ik niet veel later, die vlag weer tegenkwam. Dat was ik totaal vergeten. Heel raar, maar wel typisch voor mij.’ U schetst zichzelf zo nadrukkelijk als iemand die het allemaal maar overkomt… ‘Dat is ook zo, ik kan daar niks aan doen. Het is geen rationeel besluit, zo van: ik ga vlaggen schilderen. Het is zo’n tussenfase, tussen droom en denken. Er overkomt je veel, als kunstenaar. Als je er maar voor openstaat.’ Hoe kunt u ervoor openstaan? ‘Dat is werk. Daar moet je hard voor werken. Toen ik nog geen fulltime kunstenaar was, dacht ik wel eens: ik zou de hele dag wel bezig willen zijn met kunst, met de dingen die ik zou willen maken, willen schrijven. Dat stadium heb ik op een zeker moment, decennia geleden, door hard te werken aan mezelf, bereikt. Nu ben ik wat ik maak. Waar ik ook ben, of met wie ik ook praat, als is het een zonnig gesprek, toch, in mijn achterhoofd ben ik er altijd mee bezig. Vakantie van het hoofd bestaat niet meer. Waar denkt u dan aan? ‘Dat kan je niet zeggen. Het is geen rationeel denken, meer een gevoelsmatig denken.’ In hoeverre bent u, als u begint, als een schaker die een bekende opening speelt? ‘Het begin is wel belangrijk, ja. Dan dient zich meteen iets aan. Nog niet zoveel. Iets.’ U zegt dat veel u overkomt. Maar als me dat ergens voor de hand, dan is het in het schilderen zelf, dat er plotseling dingen op het doek verschijnen die u zelf niet had verwacht. ‘Dat is ook zo, dat is ook zo. Daarom zeg ik het ook: risico’s. Kijken wat er gebeurd. En ik weet ook niet precies van tevoren wat ik doe.’

Hij snuift een vlaag mest op die door het open raam komt binnen waaien.

‘Lekker, die mestgeur.’