Vorm

Het is nu de zoektocht naar vorm. Een vorm waarin onze mening niet centraal staat, maar waarin we kunnen laten zien hoe verschillende mensen tot hun waarheden komen. Van micro naar macro. Er is een tafeltje met een stoeltje en een aantal microfoon standaards. Er zijn vrouwen op een congres over Nederland aan het spreken en er is een nieuwe proloog:

Dit is een verhaal over de recht geschapenen
En over de goddelozen, de godsdragers,
De zondaars en de vreemdelingen.
De sporen en de lijnen die zij achterlaten
Omdat ze bewegen en voortgaan.
hun meningen, de zelfredzaamheid
Zelfbestuiving en zelfinstandhouding
Door telkens weer dat idee
dat ze in een tijd leven
Die achteraf vast als belangrijk
Zal worden herinnerd.
Want als ze ooit in de geschiedenisboeken zullen staan
Is dat iets wat het ondraaglijke idee van doodgaan
En vergeten worden iets beter te verdragen maakt.
Deze gedachtes van de mensen
Genereren een nieuwe energie.
Er ontstaat een kolkende beweging
Door het lopen en trappen
En schreeuwen van de mensen.
Zelf denken de mensen dat het angst is,
Maar eigenlijk is het opwinding.
Er kan iets bijzonders gebeuren.
De angst is voor verlies van identiteit
Wat als een flinterdun suikerlaagje
op het menselijke bestaan ligt.
En om niet meegetrokken te worden
Houden de mensen zich vast,
Aan handvaten zoals die van de magnetrons
Of smakeloze politici
Psalmenboekjes, vertrouwde merken,
Hamsterweken en voordeuren op dubbelslot
Waarmee je de buitenstaander buiten kunt houden.
De mensen weten namelijk niet
Waar de draaikolk hen heen zal leiden.
Misschien wel naar een hoogte
Waar ‘s nachts het bedlampje aanlaten
Je niet meer zal behoeden voor identiteitsverlies
Of de zwarte gaten in het heelal.
Je leven wat met een oorverdovend kraken
Losscheurt van zijn dagelijkse normaliteit
Wat is er dan?
Wat blijft er dan van je over?
Dus blijf je erbij dat die anderen,
Die het anders doen dan jij
Moeten worden weggevaagd,
uitgewist of overgeschilderd.
Dan is er weer rust.

Wat nou als de mensen terecht zouden komen
In de ruimte tussen de tv en de verhoudingsdrang.
Zich mee zouden laten voeren door de wind
Waarin nog de galm van al de stemmen
En al de meningen weerklinkt
Maar zacht; als het zoemen van bijen in de verte
zoals ‘s zomers als je in het gras ligt
Van die dagen waarop de liefde zo makkelijk ontstaat.
Misschien blijkt losgescheurd zijn van je leven
Wel dát te zijn.
Een zomerdag.
Het probleem is echter dat micro
Niet moeiteloos macro kan worden.
Je kan niet door de muren heen hetgeen zien
Wat daarachter ligt.

En dan zijn er nog al die andere vragen waar we aan verder werken.

Begin maart staan we ook in Frascati WG, tijdens een week over Europa en hoe mensen tegenover elkaar staan. Daarover later meer, nu eerst maar eens die voorstelling maken. Hoe komt het tot alles en meer..