Das leben ist ein PONYHOF!

Ik heb de afgelopen weken gerepeteerd bij de Citadel.

Morgen voor het eerst naar de gymzaal en 84 kinderen, hopelijk, vermaken met de magie van het theater. Om half tien 's ochtends, zonder lichtplan, zonder koperen kees. Maar wel met een groep mensen die er volledig voor gaan, het verhaal van de opkomst en ondergang van de supermarkt familie Albertsen tot leven te wekken... En ik kan niet slapen. Er suizen honderd gedachten door mijn hoofd. Wat gaat er na Station Noord gebeuren. Wat gaat er met mijn hoofd gebeuren als ik geen plek meer heb mijn fantasieën vorm te geven. Ontploffen zal die zeker... Zeker dat die ontploft. En wat gebeurd er eigenlijk met al mijn lichtgevende ballen als ik er klaar mee ben? Zal ik ooit klaar zijn met ze? Zullen die ook gaan ontploffen... Nou, dat denk ik niet. En zo wel, dan hebben we er weer wapens bij, raken mensen nog meer gemotiveerd om oorlog te voeren. Is ook niet goed. Heb ik dat dan teweeg gebracht? Nou, dan kom ik misschien toch nog in een geschiedenisboek. Ik wil zo graag vrij zijn. Ik wil zo graag mooie sprookjes maken die gaan over vandaag maar ook over vroeger. Bla, bla, bla. Sprookjes die bij iedereen die erbij is, de fantasie aaaaaaanwakkert. Maar ja, zo wil iedereen wel weer wat natuurlijk. Misschien is het een goed idee om iemand te bellen. Ach nee, ik moet het maar gewoon accepteren. Ik ben nu even alleen. En iemand bellen is jezelf afleiden van 't alleen zijn met die honderd gedachten. Ik haat die stomme zogenaamd poëtische toneeltekstjes trouwens heel erg en nu ben ik er zelf in eentje beland. Hoe heeft dit nu weer kunnen gebeuren! Ik kan ook geen moment alleen zijn en het is weer goed mis. Maar, er zijn mensen die sterven aan de honger Teddy. En kijk eens om je heen. Wat een spulletjes en dingetjes heb jij allemaal! Oh mijn God. Wat moet er straks met al die spulletjes gebeuren als ik op straat beland? Dat is toch zielig! Alleen voor hen al moet ik niet op straat belanden. Dus dat betekend misschien toch dat ik nu moet gaan slapen zodat ik morgen: vrolijk, en met energie en met spelplezierrrr in die gymzaal klaarsta om die 84 kinderen eens even een heel geloofwaardig doch merkwaardig Koreaans supermarktmeisje voor te schotelen. Ja. Dat ga ik doen!

De teaser van de voorstelling die er toch echt gaat komen. En waar ik nu al van hou. DAS LEBEN IST EiN POnyhof