Vorm

Het is nu de zoektocht naar vorm. Een vorm waarin onze mening niet centraal staat, maar waarin we kunnen laten zien hoe verschillende mensen tot hun waarheden komen. Van micro naar macro. Er is een tafeltje met een stoeltje en een aantal microfoon standaards. Er zijn vrouwen op een congres over Nederland aan het spreken en er is een nieuwe proloog:

Dit is een verhaal over de recht geschapenen
En over de goddelozen, de godsdragers,
De zondaars en de vreemdelingen.
De sporen en de lijnen die zij achterlaten
Omdat ze bewegen en voortgaan.
hun meningen, de zelfredzaamheid
Zelfbestuiving en zelfinstandhouding
Door telkens weer dat idee
dat ze in een tijd leven
Die achteraf vast als belangrijk
Zal worden herinnerd.
Want als ze ooit in de geschiedenisboeken zullen staan
Is dat iets wat het ondraaglijke idee van doodgaan
En vergeten worden iets beter te verdragen maakt.
Deze gedachtes van de mensen
Genereren een nieuwe energie.
Er ontstaat een kolkende beweging
Door het lopen en trappen
En schreeuwen van de mensen.
Zelf denken de mensen dat het angst is,
Maar eigenlijk is het opwinding.
Er kan iets bijzonders gebeuren.
De angst is voor verlies van identiteit
Wat als een flinterdun suikerlaagje
op het menselijke bestaan ligt.
En om niet meegetrokken te worden
Houden de mensen zich vast,
Aan handvaten zoals die van de magnetrons
Of smakeloze politici
Psalmenboekjes, vertrouwde merken,
Hamsterweken en voordeuren op dubbelslot
Waarmee je de buitenstaander buiten kunt houden.
De mensen weten namelijk niet
Waar de draaikolk hen heen zal leiden.
Misschien wel naar een hoogte
Waar ‘s nachts het bedlampje aanlaten
Je niet meer zal behoeden voor identiteitsverlies
Of de zwarte gaten in het heelal.
Je leven wat met een oorverdovend kraken
Losscheurt van zijn dagelijkse normaliteit
Wat is er dan?
Wat blijft er dan van je over?
Dus blijf je erbij dat die anderen,
Die het anders doen dan jij
Moeten worden weggevaagd,
uitgewist of overgeschilderd.
Dan is er weer rust.

Wat nou als de mensen terecht zouden komen
In de ruimte tussen de tv en de verhoudingsdrang.
Zich mee zouden laten voeren door de wind
Waarin nog de galm van al de stemmen
En al de meningen weerklinkt
Maar zacht; als het zoemen van bijen in de verte
zoals ‘s zomers als je in het gras ligt
Van die dagen waarop de liefde zo makkelijk ontstaat.
Misschien blijkt losgescheurd zijn van je leven
Wel dát te zijn.
Een zomerdag.
Het probleem is echter dat micro
Niet moeiteloos macro kan worden.
Je kan niet door de muren heen hetgeen zien
Wat daarachter ligt.

En dan zijn er nog al die andere vragen waar we aan verder werken.

Begin maart staan we ook in Frascati WG, tijdens een week over Europa en hoe mensen tegenover elkaar staan. Daarover later meer, nu eerst maar eens die voorstelling maken. Hoe komt het tot alles en meer..

SGP

Onze zoektocht is toch telkens naar mededogen. Hoe komt het dat mensen komen tot vooroordelen, waar komt dat vandaan? De schoonheid van dit onderzoek is dat het gaat om hoop, om begrip van onze kant. De zoektocht naar de mogelijkheden.

Wat belangrijk is is dat het om een groot probleem gaat. Wij zijn kunstenaars en willen iets moois maken wat om hoop gaat, maar vandaag zijn we bezig met de volgende ingezonden brief in de spits van afgelopen vrijdag:

Beatrix moet aandacht vragen voor vervolging Koningin Beatrix deed de ophef over haar hoofddoek in Oman en de VAE af als 'onzin'. Beseft ze wel dat ze hiermee respect toont voor een gewelddadige religie, in een land waar een bekering vanuit de Islam naar een andere religie bij wet verboden is? Is het goed dat een vorstin van een democratisch land respect toont voor zo'n verfoeilijke religie door op blote voeten en met een potsierlijke hoofddoek rond te struinen in zo'n mensonterend 'heiligdom'? Nee! Laat haar eerst eens aandacht vragen voor de vervolging van andere religies dan die verderfelijke berber religie.

Degene die dit heeft geschreven is onze leeftijd, heeft gymnasium gedaan, is lid van de jongeren SGP en schrijft in een folder van de SGP het volgende: grootste ergenis: het feit dat nederland zich met knikkende knIeën laat Islamiseren. de opkomst van de Islam Is niet alleen te wijten aan de kracht van de Is- lam, maar ook aan de zwakke nederlandse Politiek.

Dat wij dit nu weten is de kracht van internet, wat ook meteen het enge is. Al die blogs, forums en ander gapende lekken van onze beschaving.

Erbarme dich.

Eva en Simone

Verhoudingsdrang

Beste bloglezers,

Simone en ik hadden een goede tweede repetitieweek. We hebben deze week teksten geleerd, en zijn daarmee op de vloer gaan zoeken. Ik heb haar erbij gevraagd en ik ben met Simone naast speelster ook blij met haar als medemaakster. Na lange discussies deze week over metatheatraliteit liet ik toch het idee toe dat de verschillende personages en fragmenten een inleiding nodig hebben, die moet worden verteld. Over mijn wandeltocht en over Nederland. Al de mensen die ik ben tegengekomen op mijn wandelreis die nu personages zijn in ons verhaal. We maken steeds acts en achter op toneel komt een verhoging, een Hide park box waar vanaf meningen worden verkondigd.

Het stuk gaat over vooroordelen, hoe en wanneer die tot stand komen. Het gaat over mensen die een waarheid voor zichzelf hebben aangenomen en dat hoe groter iemands overtuiging is van die waarheid, hoe moeilijker het gesprek wordt. Het gaat over hoe eng dat kan worden. Het gaat over de laag waarvan wij geloven dat die onder de laag van verhoudgingsdrang en veroudering zit. De laag waarin mensen misschien gelijk zijn aan elkaar en elke waarheid relatief kan worden gezien. Waar mensen zichzelf willen terugvinden in een ander en elkaar dus zoeken. Die laag en hoe daar te komen.

Grote groet, Simone en Eva

Bericht van Eva en Simone

Vandaag zijn we begonnen met de tweede week van de repetities. Het speelt zich af in een bar. Ergens tussen acht uur ‘s avonds en een twaalf uur ‘s nachts, Op een dorp met roze beddenovertrekken over de boxsprings en porseleinen hondjes op de decoratieve schouw. Verlaten avondstraten met glimmende toyotatjes.

Net buiten het dorp, iets verder dan Jackys snacks, De pollobar met uithangbord, tap, biljart.

Hier zijn de goddelozen, de godsdragers, de uitbaters, degenen met zaakjes. Zij die een andere god aandragen. De jonge meisjes en de vreemdelingen. En dan zijn er ook nog de recht geschapenen. Leven zoals dat schijnt te horen, hoort te horen. Vroeg of laat krijgt iemand misschien wel gelijk, mocht iemand tot de conclusie komen dat gelijk hebben misschien niet bestaat. Ze praten ondertussen door en dan wordt er ook nog gedanst.

Dit is Simone van Bennekom, wij zaten bij elkaar in de klas op de toneelschool en studeerden samen af met de voorstelling De Hollanders. Nu speelt ze bij mij mee, dat heb ik haar gevraagd. Dit is een foto gemaakt in Amsterdam, we zullen snel een leuke repetitiefoto uploaden.

Groet!

in ongebed - Eva

"Kijk naar deze handen. De lijnen, de nagels en de knokkels. Hoe de linker moeiteloos in de rechter past. We vouwen deze handen in elkaar want losse handen zijn maar beangstigende losse handen. Spreiden we onze armen, dan raken onze handpalmen de lucht, reiken we naar de horizon en raken de oneindigheid aan. Wij schudden dan de rest van de wereld de hand, want de wereld kent zijn grens precies daar waar onze vingertoppen vingerafdrukken hebben. Dat is waar de wereld domweg overloopt in ons, de wereld met de handen van mensen die tederheid hebben gekend, die hebben geslagen maar ook geworsteld. En weet je wat die handen deden met degene over wie ze ’s nachts droomden? Ze pakten diegene tussen supermarktrekken of op de trap van een achterhuis, drukten haar tegen de muur in wc’s bij de chinees of in de hoek van een bruin café, en ze zeggen terwijl ze diegene recht aankijken, ik ben gek, maar het is waar, met de laatste zucht die ik uitadem fluister ik jouw naam. Ga met me mee. En ze smeken op de achterbank van een nachtelijke taxi om te blijven, één nacht maar in de naam van, van de liefde. Laat ons daarom, om u daartegen te beschermen, de handpalmen samen vouwen. Zodat de energie van de ene hand gewoon weer overloopt in de andere. En bidden."

en de muziek http://www.youtube.com/watch?v=29KHPHT_wy4

Kunst, Eva

Lieve Teddy. Ik was laatst in de Ardennen, over die boom of een plek. Je rijdt daar een weg af waarvan je het gevoel hebt dat je naar het randje van de wereld rijdt, met alleen maar vakantiewoningen en grote, van bruin hout laag gebouwde restaurants eraan. Aan het einde van die weg staat RESTAURANT LE BELVEDERE wat al een paar jaar dicht is. Als je achterom het terras oploopt zie je door het raam de tafels die nog gedekt zijn, met roze kleedjes die over de diagonaal over de tafels liggen, een kamerplant die dood nog in zijn pot hangt, bruine bladeren liggen onder de pot in een cirkel op de grond. Een bar met foto's van de omgeving erboven. Een paar ramen verder de lounge, met grote camel kleurige banken. Boven zijn denk ik hotelkamers waarvan de gordijnen dicht zitten. En aan het gebouw zit een uitkijktoren, die nu is afgesloten met een hangslot om een hek, maar waar je zo overheen kunt stappen. Boven zie je de Ourthe kronkelen. Vanaf boven keek ik op een dakraampje wat open stond, en aan de schuif hing een backpack. Iets wat ik heel vreemd vond. Zou er iemand naar binnen zijn gegaan? Of was diegene er al die jaren al? Dat is zo'n plek waarvan ik weet dat ik er iets mee moet. Hoe is het gegaan, hebben ze ruzie gekregen? Zijn ze over de kop gegaan? Of is er iets gebeurd, is er iemand van de steile rotswanden naar beneden gevallen? Misschien geduwd. Een verlaten plek waar de mensen die er nog zijn, zijn achtergebleven in de tijd. Ik moest meteen aan jou denken en aan iets wat wij binnenkort samen gaan maken. Ik kan je dit natuurlijk ook emailen, maar aangezien ik niet in volledige afwezigheid wil verkeren en op deze blog toch soms een teken van leven wil geven, dacht ik ik doe het zo. Er moet iets met een dans, in ouderwetse Waalse oudejaarsavond kostuums. Iemand die nooit iets zegt en in een hoek staat, iemand die een radio probeert te repareren en een jongen die op een ouderwetse flipperkast speelt. Ik spreek je er nog over.