Nederland - Polen

Dag 1, gelopen van Groningen naar Zuidlaren, Veel weilanden, veel mist, weinig mensen. Een paar met hond. 's Avonds ontmoet ik Christof. Christof komt uit Polen en heeft aan zijn muur één foto hangen. Dolfijnen die opspringen uit zee. Hij was zeeman, werkt nu als lasser omdat zijn gezin het ondraaglijk vond als ze hem zo lang moesten missen. Nu mist hij de zee meer dan zijn gezin. Hij vertelde mij gisteravond hoe hij tegen Nederland aan kijkt. Hij begreep niet waarom ik aan het lopen was, kunst was hem uberhaupt een raadsel. Christof denkt dat de hele Nederlandse overheid corrupt is. Hij zag in de havens van Rotterdam hoe er Poolse groenten werd verkocht, maar in die winkels werkelijk vodka en sigaretten werden verkocht. Denk je dat jullie overheid daar belasting van krijgt? What do you think, he? Its all in the own pocket. Waarbij Christof eerst een ketsend gebaar met zijn handen maakt, En daarna met zijn handen over de zakken van zijn pluche kamerjas wrijft. Dit doet hij vaker. Hij zit wijdsbeens en ik vraag me soms af of hij een onderbroek aan heeft of dat ik straks in de Poolse God zijn naam Christofs geslacht te zien krijg. Christof verteld over de vrouwen die hij in havens heeft ontmoet, maar hij wil vrienden worden met mij. En ik wil vrienden worden met Christof omdat hij vertelt dat hij wil dansen in discotheken om samen te dansen, en niet, zoals apen doen, gescheiden met de handen in de lucht. Christof heeft geen cdspeler en in Zuidlaren heb ik geen bereik met internet dus ik kan Chrsitof niet naar zijn favoriete muziek vragen. Maar dat is ook overbodig. Op weg naar Gasselte, Gegroet.

Start

In Nederland lopen nu. Van de wereld en dingen, langs de randen der beschaving, tussen Sleen en de bus naar StadsAnaal, de Aldi's en C1000den en Toyotatjes. Aftanse Hotels en knusse bed and breakfasts van keurige oudere dames waar de verwarming niet laag kan en het raam niet open. Hoe gaat het daar, in de wereld daarbuiten.

PS
Eigenlijk ben ik Jezus
Met een beetje apparatuur.

WALK TO THE FIRE

Eva:

Lopen,

Ik ga dus lopen.
Op 21 november.
Van Groningen naar Drenthe, naar de Flevopolder en naar de grote stad.
Met twee koptelefoons en slaapadressen
en ik vraag mensen die ik tegenkom,
om samen met mij naar de mooiste muziek die ze kennen te luisteren.
Ik wil weten waarom juist dat nummer. Om verhalen te horen,
En ik vraag mensen ook om te dansen. Met mij. Als ze het durven.

Laatst zei een priester in een documentaire:
‘we zijn onze ziel aan het verwaarlozen.’
Ik heb me het afgelopen jaar veel bezig gehouden met me te verhouden tot de politiek.
Maar na tien brieven te hebben geschreven en niet te hebben verstuurd,
aan ministers, tegenbewegingen en zwervers dacht ik:
Ik heb geen antwoord op de vraag ‘waar is kunst goed voor?’.
En zo is vanuit het overwegende en heroverwegende denken elk debat tegenover deze politiek niet te winnen.
Waarom zouden mensen respect voor elkaar moeten hebben? En waarom is het belangrijk om wel voor de multiculturele samenleving te vechten? 

Maar het is zo simpel. De antwoorden hoeven we niet te geven,
Die zijn er al. Het vuur, het verlangen en verwarring zit in iedereen. 

Laten we dan niet praten,
maar dansen,

We gaan dansen!

TOT SUBIET

Nieuws

Een hele goeie dag,

Hier bericht van één van de nieuwe station Noorders

Ik ben Eva van Manen,
in juni ben ik afgestudeerd aan de Toneelschool in Amsterdam
en nu ben ik hier in Groningen.
Ik ben als maker en speler afgestudeerd, ik maak mijn eigen voorstellingen en ik schrijf muziek.
Voor mijn eigen voorstellingen, maar ook voor andere mensen, zoals voor de Gemeenschap afgelopen zomer.

Nu speel ik mee bij het NNT, in Prometheus van Ko. Waarin Prometheus ziet wat er van de mensen is geworden nadat hij ze het vuur gegeven heeft. Een stuk over de gewonemannenpolitiek, en zoals het dagblad van het Noorden schreef: 'een kruistocht tegen de platheid.'
Ik was een grote d'Electrique fan, dus gelukkiger dan dit had ik niet kunnen zijn,
net na mijn afstuderen.
Kom kijken als je het nog niet hebt gezien.

We zijn nu aan het touren en overdag ben ik bezig met mijn eigen voorstelling die ik ga maken bij het Grand.
Na mijn voorstellingen op school, een solo en een voorstelling samen met Sanne Vanderbruggen in mijn vierde jaar,
ga ik weer alleen een voorstelling maken.
Voor die voorstelling ga ik eerst lopen door Nederland.
Vanuit Groningen loop ik richting Venlo, over het Pieterpad.
Daarover later meer.

Wat ik hiervoor maakte, "En op dag zes: De Mens",
en KAS, wat ik maakte met Sanne Vanderbruggen,
Gingen allebei over een, of mijn, zoektocht naar onvoorwaardelijkheid en oprechtheid.
En nu dus een nieuwe voorstelling,
met nieuwe vragen en een nieuwe vorm.



Meer volgt.

GROET!
Eva

FINISH

Goedendag!

Door de drukte voor de eerste AFDAK, is deze blog ons knal uit het hoofd geschoten. Maar nu de storm is gaan liggen in de zetel, komt hier het laatste bericht.



'Het is echt gebeurd. Niets is zomaar. Niets gebeurt zomaar. Alles is geconcipieerd.’ Jozef van den Berg


-------------------------------------------------------------------------------------
Begin - midden - einde - .

Door het overrompelende vogelgeluid en onvoorspelbaar ruisen van de wind in het bos gooiden we onze soundscape bij aankomst meteen uit de voorstelling. Ook ons lichtplan haalde het niet van de zon die in vlagen doorheen de bomen scheen.
AFDAK werd een verstilde voorstelling, een aaneenschakeling van beelden waarbij het publiek zijn eigen zelveren nodig had om door te fantaseren.
Sommigen zagen in ons twee eekhoorntjes die elkaar niet zien, anderen een hoofd langs de binnenkant of een huis dat opzoek is naar een bewoner en nog anderen zagen niets. AFDAK werd een schuilplaats voor een uitgesproken publiek.

Zichtbaar aanwezig in de studio: -

Onzichtbaar aanwezig: al de dagen dat wij daar waren,(on)gedierte, radiogolven en God?

Hoogtepunt van 17 tot 25 juni: trouw publiek in de vorm van een 'Vlaamse gaai'. Deze vogel vloog elke dag doorheen onze speelplek alsof hij ons had horen praten. Uiteindelijk speelden we dan toch met 3 Vlamingen.
-------------------------------------------------------------------------------------


Voila. Dat was het! AFDAK en het ganse 'Station Noord' zitten er op. Met volle buiken keren wij landinwaarts en zijn in september met een deel van onze 'Station Noord' periode te zien bij het Huis van Bourgondië in Maastricht. Alvast WELKOM! Verder merci voor het lezen, het gaat u goed/beter en tot.. jawel snel!

Groet
Tom en Judith.


p.s: de optimistische armband van Tom is gebroken, daarbij besluiten wij dat het niet werkt en gaan optimistisch verder (als vervanging draagt Tom in zijn rechter broekzak een steen met zich mee).