zondag 22 april 2012
woensdag 11 april 2012
Advertentie!
Ik ben weer aan het dromen.
Vandaag hadden we het er in de kleedkamer over.. dat we ons afvroegen wanneer je eigenlijk moet stoppen met het dromen over je droomhuis en moet gaan beginnen met het gericht werken naar dat droomhuis toe.
Als je de kunstacademie gaat doen, weet je wel dat dat kasteel in die vallei waarschijnlijk niet in het bijzonder op jou ligt te wachten... Maar je wilt zo graag doen wat je zo graag doet. En je ouders, die zelf de kans niet hebben gekregen of gegrepen om hun passie te volgen, moedigen je aan: 'Ja kind! Als jij toneel wilt spelen dan moet je daar absoluut helemaal voor gaan!' En je wordt aangenomen! Dus je gaat er voor en je gelooft dat je misschien echt een waardevolle bijdrage kunt leveren aan de wereld en tegelijkertijd het mooiste en gelukkigste leven kunt leven wat je je voor kunt stellen.
Nu al die subsidie veranderingen en dingen aan de hand zijn en iedereen die in de kunsten iets heeft opgebouwd moet vechten voor z'n bestaansrecht voel ik heel veel tegelijkertijd. Naast onbegrip, begrip, onbegrip en begrip voel ik me verdrietig. Verdrietig omdat ik zie dat mensen waar ik naar op kijk, mensen die ontzettend veel hebben bereikt en wat mij betreft koningen zijn, ook verdrietig zijn en moe zijn en kwaad. Dan voel ik me ook nog blij. Blij omdat ik op dit moment mag doen wat ik het liefste doe: een voorstelling maken. Ik mag een voorstelling maken. Ik mag een voorstelling maken. Maar mijn blijdschap voelt ongepast en raar en ik kan het nu even niet helpen dat ik ook eventjes niet weet hoe blij ik nou eigenlijk kan zijn. Waarom ben ik zo'n naïef iemand? Waarom denk ik nou nog steeds dat dat kutkasteel op een dag van mij zal zijn? Moet ik nu naar Amsterdam verhuizen, castingfoto's laten maken en mij in de leeuwenkuil storten? Moet ik trouwen en mijzelf... voortplanten? Is het nu een nuttig of een verschrikkelijk slecht idee om te gaan auditeren bij Disneyland Parijs (als Sneeuwwitje, niet als buzz lightyear..) En wat moet je doen als je geen ondernemer bent in deze tijd? Wat moet je doen met je verhalen en ideeën als er al zoveel verhalen en ideeën zijn en al die mensen met die verhalen en ideeën al aan het vechten vechten vechten zijn om de waarde van alles duidelijk te maken, aan de Nederlander, aan de regering, aan zichzelf, aan iedereen. Die idiote mars van beschaving was het toppunt. Ik vond dat een gênant rake metafoor voor wat ik eigenlijk bedoel te zeggen. En terwijl ik dit schrijf voel ik ook hoe klein ik ben. En hoe onbelangrijk deze woorden zijn. Wie zal dit lezen... En wat heb ik nu eigenlijk gezegd... Niet zoveel geloof ik... Ik heb weer van alles 'opgegooid'.
...
OKÉ
voor degene die dit wel leest... Ik ga nu met iets concreet komen: Laten wij, jij en ik, samen iets ondernemen. Laten we elkaar opzoeken. Misschien kunnen we gaan joggen in het park, zoals ik vandaag heb gedaan (gister was de zon oranje met paars die kunnen we dan ook gaan bekijken) en als we dan helemaal warm zijn en gelukkig van het rennen en het 'vrije gevoel' dan kunnen we misschien... nog ergens gaan dansen of een mooie film kijken.
Nou, dat lijkt me echt heel leuk.
Oh en P.S ik ben eigenlijk een heel sociaal persoon (ookal lijkt het misschien alsof ik denk dat de wereld rondom mij draait, dat is niet zo!)... En zal goed naar je luisteren en kijken... En we gaan het hebben over allerlei zeer belangrijke dingen. Dingen die ertoe doen! Belooft.
Liefs Teddy
Vandaag hadden we het er in de kleedkamer over.. dat we ons afvroegen wanneer je eigenlijk moet stoppen met het dromen over je droomhuis en moet gaan beginnen met het gericht werken naar dat droomhuis toe.
Als je de kunstacademie gaat doen, weet je wel dat dat kasteel in die vallei waarschijnlijk niet in het bijzonder op jou ligt te wachten... Maar je wilt zo graag doen wat je zo graag doet. En je ouders, die zelf de kans niet hebben gekregen of gegrepen om hun passie te volgen, moedigen je aan: 'Ja kind! Als jij toneel wilt spelen dan moet je daar absoluut helemaal voor gaan!' En je wordt aangenomen! Dus je gaat er voor en je gelooft dat je misschien echt een waardevolle bijdrage kunt leveren aan de wereld en tegelijkertijd het mooiste en gelukkigste leven kunt leven wat je je voor kunt stellen.
Nu al die subsidie veranderingen en dingen aan de hand zijn en iedereen die in de kunsten iets heeft opgebouwd moet vechten voor z'n bestaansrecht voel ik heel veel tegelijkertijd. Naast onbegrip, begrip, onbegrip en begrip voel ik me verdrietig. Verdrietig omdat ik zie dat mensen waar ik naar op kijk, mensen die ontzettend veel hebben bereikt en wat mij betreft koningen zijn, ook verdrietig zijn en moe zijn en kwaad. Dan voel ik me ook nog blij. Blij omdat ik op dit moment mag doen wat ik het liefste doe: een voorstelling maken. Ik mag een voorstelling maken. Ik mag een voorstelling maken. Maar mijn blijdschap voelt ongepast en raar en ik kan het nu even niet helpen dat ik ook eventjes niet weet hoe blij ik nou eigenlijk kan zijn. Waarom ben ik zo'n naïef iemand? Waarom denk ik nou nog steeds dat dat kutkasteel op een dag van mij zal zijn? Moet ik nu naar Amsterdam verhuizen, castingfoto's laten maken en mij in de leeuwenkuil storten? Moet ik trouwen en mijzelf... voortplanten? Is het nu een nuttig of een verschrikkelijk slecht idee om te gaan auditeren bij Disneyland Parijs (als Sneeuwwitje, niet als buzz lightyear..) En wat moet je doen als je geen ondernemer bent in deze tijd? Wat moet je doen met je verhalen en ideeën als er al zoveel verhalen en ideeën zijn en al die mensen met die verhalen en ideeën al aan het vechten vechten vechten zijn om de waarde van alles duidelijk te maken, aan de Nederlander, aan de regering, aan zichzelf, aan iedereen. Die idiote mars van beschaving was het toppunt. Ik vond dat een gênant rake metafoor voor wat ik eigenlijk bedoel te zeggen. En terwijl ik dit schrijf voel ik ook hoe klein ik ben. En hoe onbelangrijk deze woorden zijn. Wie zal dit lezen... En wat heb ik nu eigenlijk gezegd... Niet zoveel geloof ik... Ik heb weer van alles 'opgegooid'.
...
OKÉ
voor degene die dit wel leest... Ik ga nu met iets concreet komen: Laten wij, jij en ik, samen iets ondernemen. Laten we elkaar opzoeken. Misschien kunnen we gaan joggen in het park, zoals ik vandaag heb gedaan (gister was de zon oranje met paars die kunnen we dan ook gaan bekijken) en als we dan helemaal warm zijn en gelukkig van het rennen en het 'vrije gevoel' dan kunnen we misschien... nog ergens gaan dansen of een mooie film kijken.
Nou, dat lijkt me echt heel leuk.
Oh en P.S ik ben eigenlijk een heel sociaal persoon (ookal lijkt het misschien alsof ik denk dat de wereld rondom mij draait, dat is niet zo!)... En zal goed naar je luisteren en kijken... En we gaan het hebben over allerlei zeer belangrijke dingen. Dingen die ertoe doen! Belooft.
Liefs Teddy
Abonneren op:
Posts (Atom)
